Sinds vrijdag zijn we in Blessed Camp om materiaal te filmen en te fotograferen van Blessed Camp. We interviewen de lepra slachtoffers over de impact van de ziekte op hun leven en op de levens van hun kinderen, kleinkinderen en achter kleinkinderen. Samen met Sonia (filmt), Susan (fotografeert) en Peter (vertaalt) gaan we op huisbezoek bij de mensen in Blessed Camp om hun verhalen vast te leggen.

Blessed Camp is een afgelegen gebied, echt een beetje in de bush bush. Het is het Afrika zoals je dat op TV ziet, met hutjes van takken en mest, overal geiten en kippen en het is erg primitief. De kinderen lopen in rafelige, kapotte en vuile kleding in de rondte en vermaken zich kostelijk met een stuk touw als schommel, grassprieten als springtouw of klimmen in bomen. En wij vinden alles geweldig.

Het is hartverwarmend om te merken hoe gastvrij de mensen zijn en hoe bereid ze zijn om open en eerlijk te vertellen. Van alle mensen die we tot nu toe gesproken hebben zijn de verhalen schrijnend. Niemand is naar school geweest, sommigen kunnen een heel klein beetje lezen en schrijven en die verschrikkelijke ziekte heeft ervoor gezorgd dat ze afhankelijk zijn geworden van bedelen en veel te maken hebben gehad met afwijzing door de maatschappij. Maar deze mensen hebben ook hoop en dromen. Ze zien voor zich hoe ze hun leven kunnen verbeteren als er maar iemand was die ze op weg kon helpen. En dan heb ik het echt over eenvoudige dingen zoals de aanschaf van enkele kippen, het starten van een handeltje in aardappelen en tomaten of een winkeltje waar gedroogde vis en parafine verkocht kan worden. Dit zijn investeringen van onder de 100 euro waardoor we iemands leven drastisch kunnen veranderen en verbeteren. De hele dag ging het goed maar aan het einde van de dag kreeg ik het even te kwaad. Nog niet eens zozeer door de primitieve omstandigheden of door de moed en de kracht van de mensen (ook wel natuurlijk) maar vooral door het besef dat we echt met een (voor ons) klein gebaar zoveel kunnen veranderen. Ik vraag me dan af waarom dat nog niet gebeurd is tot nu toe. Heeft er dan echt niemand om gekeken naar deze mensen? Misschien niet, als je ziet waar ze wonen, daar komt geen mens. Mijn neef William had van internet een goed idee gehaald om aardappelen te telen met behulp van auto banden. We gaan daar nu een proef mee doen om te kijken of dat werkt. Verder zullen we in de komende week gaan inventariseren op welke wijze we de mensen kunnen gaan helpen en welke investeringen dat met zich meebrengt. Naar verwachting kunnen we met relatief kleine investeringen al een hoop teweeg brengen. Het neemt ook wel uitdagingen met zich mee maar daar gaan we over praten en kijken hoe we daarmee omgaan. We willen iedereen gelijke kansen geven maar je wilt ook succesvol zijn met wat je doet. En het systeem moet gebaseerd zijn op 'pay it forward' (zoals in onze slogan) dus dat betekent 'geef het gebaar door'. Bijvoorbeeld als je kippen geeft, moeten er elke keer 2 kuikensaan een andere familie gegeven worden.

De mensen hebben allemaal zo geweldig meegewerkt aan de film en de fotoreportage, het is ongelooflijk mooi. Susan en Sonia vragen soms best wel wat van de mensen maar niemand klaagt en iedereen doet mee. We kregen zelfs mango's en papaya's kado toen we naar huis gingen.

Wat een warmte, wat een emoties en wat een dankbaar werk is dit. Ik hoop dat het materiaal dat wemaken voldoende zal zijn voor de doelstellingen die we voor ogen hebben: een boek en een documentaire. Het is allemaal erg primitief en het licht is een enorme uitdaging, evenals het geluid. Er is veel wind en ook 20 kinderen kun je niet lang stil houden.

Weverblijven in het guesthouse van de lokale kerk, op een terreinwaar ook een school is. Peter en Chairman verzorgen ons uitstekend met heerlijke hapjes voor het ontbijt. Gisteren zijn we uit eten geweest in een 'restaurant' hier in de buurt. Echt lachen hoor, laat Rob van de Smaakpolitie het maar niet zien want daar wordt hij niet blij van. Maar wij zaten heerlijk onder de sterrenhemel te genieten van onze kip, rijst, chapati's en cassava dus onze avond kon niet meer stuk. En een beetje diarree geeft ook niet want van al die bananen, witte rijst en wit broodraak je toch maar verstopt :-). Hoewel diarree tijdens onze tijd in Blessed Camp zeer onhandig zou zijn want daar is geen sanitair.... Gelukkig heeft niemand nog last, ha ha ha.

Vandaag en morgen weer lange draaidagen met filmen en fotograferen en maandagavond terug naar Mombasa. De vrijwilligers gaan daarna op safari en ik ga weer volop in de afspraken met nieuwe projecten voor Doingoood. Ook dat is allemaal geweldig om te doen. Zoveel geweldige mensen en projecten! Anneke, ik ben gebeld door Kenya Care dus daar ga ik volgende week heen. Wat een leuke vrouw is dat zeg!

Wat een geweldige tijd is het hier. Met geweldige mensen en we doen nuttige dingen. Ik ben dankbaar voor zulke warme en betrokken mensen om mij heen. Daar word ik nou blij van!