Vandaag was ik opgetrommeld om een speech te geven op El Roi Kindergarten & Primary school. De ouders van de kinderen waren uitgenodigd om te praten over hun verantwoordelijkheid waar het onderwijs van hun kinderen betreft. El Roi school wordt voor een groot gedeelte gesponsord door Doingoood foundation, maar wij willen natuurlijk niet de hele last op ons nemen. Doingoood foundation heeft in het afgelopen jaar gezorgd voor het aanbrengen van aparte klaslokalen door het plaatsen van scheidingswanden, het aanschaffen van school meubilair en leermaterialen, het opzetten van een voedsel programma en de uniformen voor alle kinderen. En de ouders hebben tot nu toe niets hoeven betalen.

Het probleem in de wijk waar de school gevestigd is, is dat er veel analfabeten en werkloze mensen wonen. Het is een semi sloppenwijk, waar zelf gebouwde huisjes gemaakt van takken en modder staan. De daken zijn (met een beetje geluk) van golfplaten gemaakt, zo niet dan van palmbladeren maar dat is voor het regenseizoen niet heel fijn. Dat lekt namelijk als een vergiet. Het voedselprogramma is destijds ook gestart vanwege het feit dat veel kinderen geen enkele maaltijd op een dag kregen en uit bedelen gingen. Toch hebben we geleerd dat ook al heeft iemand niets, er altijd toch wel wat mogelijk is. Al lijkt het in het begin niet zo, als mensen echt willen dan kunnen ze toch op de een of andere manier altijd wel aan een beetje geld komen. De stichting zorgt voor 80% van de kosten, de ouders voor 20%. Dat was de boodschap ook.

Het niveau van de mensen is erg laag (sorry dat ik het zo uitdruk). Ze hebben de afgelopen tijd veel mzungu’s (blanken) gezien en dat waren natuurlijk onze vrijwilligers. Vooral in deze lagen van de bevolking is het idee er behoorlijk ingesleten dat een blanke altijd geld meebrengt en daarom dus alles altijd moet betalen. Vanzelfsprekend. Dus toen Christine, het hoofd van de school, had gezegd dat de ouders voortaan 300 shilling (3 euro) per maand moeten bijdragen voor het schoolgeld kwam er nogal protest. Immers, er waren toch allemaal blanken op de school en die konden toch voor het geld zorgen? Zucht.

Christine wilde dus graag dat de mzungu (ik dus) ging uitleggen aan de papa’s en de mama’s hoe het zit en wat de nieuwe regels zijn. Lekker dan, heb ik weer :-)

Dus vanmorgen was het zover, ik had mijn speech klaar. Maar eens begonnen om de stichting te introduceren en te vertellen wat we al gedaan hadden. En de vraag gesteld of men educatie belangrijk vond. Hoofden knikten. Ik vroeg waarom. Stilte. Ik vroeg nog een keer waarom. Toen zei een moeder dat dat bijdraagt aan de ontwikkeling van hun kind. Joepie! Nog toegevoegd dat het van grote waarde is om de toekomst van hun kind veilig te stellen. Niet dat deze mensen daar echt over na lijken te denken want ondanks hun armoede blijven ze maar kinderen krijgen. Christine klaagt daar echt over, dat die mensen geen verantwoordelijkheid nemen en maar kinderen blijven krijgen ondanks hun situatie. Maar dat zijn dingen die ik ook niet kan doorgronden. Het enige wat ik daarvan kan zeggen is dat ik zie dat mensen hier niet echt vooruit (lijken te kunnen) denken. Men leeft hier erg in het moment en er ‘overkomt’ ze daardoor ook van alles. Kan je het hen kwalijk nemen als je in aanmerking neemt dat deze mensen niet eens naar de lagere school zijn geweest? Dit is gewoon het leven dat ze kennen, denk ik dan maar.

Maar goed, we dwalen af. Terug naar de speech. De boodschap was dus dat men voortaan 300 shilling per maand moet betalen. Of een betalingsregeling moet treffen met de hoofdmeester(es). En dat elk kind elke dag in schoon (ook een aandachtspunt!) uniform met gepoetste schoenen op school moet komen. En dat de kinderen op tijd moeten komen, anders worden ze vanaf nu naar huis gestuurd. En dat alle ouders die niet betalen (voor maandag) hun kinderen ook weer thuis zullen zien omdat we ze (nadat ze hun uniform hebben ingeleverd) naar huis gaan sturen. Heel streng allemaal. Maar zo houd je dus wel de kinderen over van de ouders die onderwijs echt serieus nemen.

Ook nog even de ‘waar voor je geld’ berekening gegeven. Voor pak ‘m beet 15 shilling (15 cent) per dag krijgen de kinderen pap in de ochtend, warme lunch in de middag, onderwijs, een uniform en lesmaterialen. Koopje toch?

Een moeder merkte op dat ze bij een andere school goedkoper uit was dan 300 shilling want daar was het maar 20 shilling per dag. Peter heeft de berekening even doorgenomen (20 x 5 is?) (100 x 4 weken is?) Oh ja, dus dit was toch wel goedkoper. Had ze nog niet zo bedacht. Een vader wilde weten hoeveel hij dan voor 2 kinderen moest betalen. Ook 300? Nee, 600. Oh.

Uiteindelijk leek het erop dat iedereen het wel begreep en ook min of meer akkoord ging. Een vrouw deed meteen boter bij de vis en kwam meteen betalen (ha ha). Twee andere moeders kwamen mij nog uitgebereid bedanken voor alle sponsoring en hun kind aanwijzen. Heel leuk, want sommige mensen hebben de houding dat sponsoring door blanken een soort recht, een vanzelfsprekenheid is. Deze dames waren echt dankbaar. Dat hoeft van mij niet, maar het was toch leuk om te zien dat ze snapten hoe het zat.

We hebben ook erg genoten van het porridge ritueel, het uitdelen van de ochtend pap. We waren in oktober al begonnen met de lunches uit te delen en nu is er dus ook pap in de ochtenden bijgekomen. Hebben ze toch 2 keer een maaltijd per dag. Heerlijk om te zien, al die smikkelende kinders! Daar doen we het toch voor! Overigens, we zoeken nog sponsors hiervoor. Voor 15 euro per maand sponsor je 1 kind voor 2 maaltijden per dag. Wie doet er mee? Asante sana! Hartelijk bedankt!