John zou vandaag met Ria (projectleider kindertehuis, red) naar de boekhouding gaan kijken. Hij werd opgehaald door de chauffeur van het tehuis. Onderweg naar hun bestemming zagen ze aan de overkant van de weg een man die zijn vrouw in elkaar ana het slaan was (?!)

Ze besloten om te keren om te kijken of ze iets konden doen. Zo gezegd, zo gedaan. John heeft zoals hij het zelf noemt ‘zero tolerance’ als het gaat om vrouwen slaan dus hij moest er het zijne van weten.

De vrouw had een kapotte lip en bulten op haar hoofd. Haar man was er ook nog steeds bij en de vrouw wilde aangifte gaan doen. Dus iedereen in de bus (inclusief de man die opeens zo mak als een lammetje was :-S en naar de politie. Aangifte gedaan maar de politie wilde dat die vrouw nog naar het ziekenhuis ging voor een verklaring van de dokter die dan bij haar aangifte (een strookje papier gescheurd uit een boek) gedaan kon worden. Op naar het ziekenhuis. En ziekenhuis is in Kenia synoniem voor wachten. Lang wachten. Dus als het ernstig is, ben je niet blij. Na 2 uur wachten in het ziekenhuis was mevrouw eindelijk aan de beurt. De dokter schreef zijn verklaring en gaf medicatie. Uiteindelijk was het alweer heel laat geworden dus zijn ze niet meer meegegaan om de doktersverklaring bij de politie te brengen. Ze hebben wel telefoon nummers uitgewisseld om het op te volgen. Blijkbaar ging de ruzie om het feit dat de vrouw graag een baantje wilde omdat de man niet voor haar (en niet zijn) kinderen zorgde. Wat een toestand en opeens ben je zomaar een dag verder. En wat heeft die man ervan geleerd? Dat je je vrouw niet in het openbaar in elkaar moet slaan, want er kan zomaar een mzungu langskomen die zich ermee gaat bemoeien. Dit soort verhalen zijn geen uitzondering helaas. John zijn aktie was zeer goed bedoeld en ik zou hetzelfde gedaan hebben. Tegelijkertijd besef je dat het een druppel op de gloeiende plaat is en dat die man waarschijnlijk morgen weer hetzelfde kan doen. Maar niets doen is ook geen optie.