Zojuist heb ik een ‘voortgangsgesprekje’ gehad met Bettie, onze huishoudster in het Doingoood huis. Een schat van een mens, ze werkt keurig en hard en is altijd netjes op tijd. En te vertrouwen met geld en bonnetjes en dat vind ik dan weer erg belangrijk. Omdat we geen afzuiging in de keuken hebben, en Bettie regelmatig voor ons kookt, is het heel heet in de keuken. Ze vroeg me vandaag of ik toestemming kon geven dat ze hier een keer mocht douchen. Dat soort dingen, daar sta ik niet eens bij stil. Keurig dat ze het vraagt en niet meer dan normaal dat ze hier mag douchen natuurlijk. Thuis heeft ze alleen een emmertje water om zich (buiten) mee te wassen.

Bettie is sinds enige tijd in Mombasa. Ze is een wees en heeft 2 kinderen van 5 en 7 jaar oud. Deze kinderen zijn in Kisumu, aan de andere kant van Kenia, op zo’n 14 uur reizen van Mombasa. Ze heeft ze achtergelaten bij en ‘good samaritan’ in de hoop dat ze goed verzorgd worden. Tot nu toe had ze geen baan en kon geen eigen huisje huren. Ze kon dus ook haar kinderen niet naar Mombasa halen want ze had geen geld om voor ze te zorgen.

Nu ze bij ons werkt is ze op zoek naar een huisje en wil ze graag haar kinderen hierheen halen en naar school laten gaan. Allemaal relatief eenvoudige wensen waar wij in Nederland niet eens bij stil staan. Ik realiseer me dat ik hier te maken heb met een jonge vrouw van 29 jaar die een moeilijk leven heeft gehad en nu haar kinderen heeft moeten achterlaten bij een ‘vreemde’. Want de familie kan niet voor de kinderen zorgen. Dat moet toch vreselijk zijn!

Het toeval wil (of?) dat Peter een trip naar Kisumu gepland heeft staan. We gaan met het gezin van Peter, mijzelf en Anneke de voorzitter van Doingoood foundation op reis. Op bezoek bij de familie van Peter.De reis zal een heel avontuur worden want die streek van Kenia is erg landelijk en er komen niet echt toeristen dus het is een groot verschil met het ‘moderne’ Mombasa wat wij gewend zijn. Ik ben erg benieuwd!

Ik heb Bettie aangeboden om haar kinderen mee terug naar Mombasa te nemen als we in Kisumu zijn. Haar gezicht klaarde op en ze begon helemaal te stralen! Ik wil haar kinderen ook graag sponsoren met een school uniform en boeken voor school, om Bettie een beetje ‘in natura’ extra te betalen. Haar kinderen zijn erg belangrijk voor haar en ik ben blij dat ik dit voor haar kan doen. Wat me dan weer erg raakte was dat ze zei dat zodra ze een huisje had gevonden, ze van haar volgende salaris misschien een bed en een matras kan kopen. Pffff.... soms sta ik dan echt voor een dilemma want ik ben in staat om het meteen voor haar te kopen. Maar ik wil ook niet overhaasten met alleen maar geven.

In de komende weken zal ik nog eens kijken wat ik verder voor haar kan betekenen want deze vrouw en haar verhaal raakt me ook weer erg. En ik weet dat iedereen hier van dit soort verhalen heeft. Binnen 'mijn netwerk' van mensen die ik hier ken en vertrouw wil ik doen wat ik kan, binnen het redelijke natuurlijk. Soms vind ik dat lastig te bepalen. Maar ik denk dan ook weer dat het mij verder niets 'kost'. In termen van dat ik er niets voor hoef te laten. En dan vraag ik me soms weer af of ik wel genoeg doe, genoeg geef. Is geven als je er zelf niets voor hoeft te laten wel echt geven? Tsjonge, wat een vragen houden mij soms bezig......

Als ik een antwoord heb dan laat ik het jullie weten. Laten jullie het mij ook weten als je het antwoord hebt?