Waar zal ik beginnen....heb een paar mindere dagen achter de rug. Dagen waarin ik veel geleerd heb over mezelf, interculturele communicatie, relaties en ‘hoe dingen werken’ in Afrika. Leerzaam dus maar ook wel confronterend. Gelukkig werk ik samen met eerlijke, open mensen met wie ik goed kan praten en die geduldig zijn om mij te leren over het leven, de communicatie en de cultuur hier. Voor mij praktisch ingesteld, structuur waarderend en efficientie gewend zijnde persoon is het dus even omschakelen. Ik krijg van de mensen uit mijn omgeving terug dat ik al zoveel gedaan heb... nou dat gevoel heb ik zelf nog niet echt. Hoewel, het Doingoood huis begint nu wat te worden.

De zanzibar day beds drijven me tot wanhoop want ze passen niet door de deur. Niet door de voordeur, niet door de achterdeur. Ook niet toen de poten een beetje korter gemaakt werden (wie zegt dat Afrikanen niet praktisch zijn?!). Dus toen maar weer mee naar de fabriek. Ze zouden maandag komen. Toen woensdag. Toen vrijdag. Ik hoop vandaag. Pfffff..... De elektriciteit is hier een uitdaging. Het lichtknopje van de badkamer electrocuteert je elke keer bijna. De stroom valt een keer of 6 per dag uit. Ik heb solar oplaadbare lantaarns en petroleum lichtjes gekocht om dat op te vangen. Heel avontuurlijk. Gisteren viel de stroom uit toen we buiten liepen en toen kwam er vuurwerk uit de kast waar de draden samen komen!

Mijn moeder is hier nu ook voor een week. Ze is al op avontuur geweest met Bettie (onze huis hulp) en mama Nancy in de stad om een rok te kopen. Onderweg grote discussies met de tuktuk chauffeurs waar de dames het mee aan de stok hadden. En mama maar puffen in de hitte. We zijn ook naar de houtsnij werk fabriek geweest waar we lekker inkopen gedaan hebben. En we hebben William (mijn neef) over de ferry gebracht want hij ging voor het eerst alleen een paar dagen naar Blessed Camp met de matatu (openbaar vervoer). Eerst liet William nog even zijn haar scheren in de barber shop. Niemand scheert hier blijkbaar zelf zijn haar want het barst hier van de barber shops. William heeft nu een US army look maar het is lekker koel.

Gisteren naar Blessed camp geweest. Afscheid genomen van vrijwilliger Marte. Ze heeft een grote bijdrage geleverd aan de opbouw van de school en heeft goed samengewerkt met de hoofdmeester. Ze kreeg een afscheidswoordje van de kamp bewoners en een aandenken en certificaat. Marte trakteerde de kinderen op snoepjes en koekjes en de kinderen traden nog voor haar op. Marte had een speech in Swahili voorbereid (met dank aan mama Jane, haar gastgezin) en dat was een groot succes. Erg leuk om te zien hoe wardevol de vrijwilligers zijn en met hoeveel liefde, warmte en enthousiasme zij zich inzetten en ook ontvangen worden.

Mijn moeder kreeg ook nog een kado van de mensen van Blessed Camp. Ze waren erg enthousiast om te zien dat er ook oudere Mzungu’s (blanken) zijn. Blijkbaar hadden ze nog nooit een blanke van hun eigen leeftijd ontmoet.

De weg naar Blessed Camp ging natuurlijk niet vanzelf. We kregen een lekke band. De weg zit vol met gaten en kuilen en daar kon de band niet tegen. Op zoek naar de reserveband kwamen we erachter dat we al met een reserveband reden. Vandaar dat de velg ook helemaal aan gort was. Dus.... een Afrikaanse ‘road block’ op gezet (takken afbreken van bomen en op de weg leggen) en Alex met het openbaar vervoer en de band naar het vorige dorp om het te laten maken. Toen hij na een uurtje terug kwam (viel niet eens tegen) konden we weer verder hoewel de band nog steeds zacht was.

Auto rijden hier is steeds een uitdaging. In de 2,5 week dat ik hier nu ben hebben we al een lege accu gehad, 2 lekke banden en een wieldop gejat.

Verder in de gevangenis op bezoek geweest bij M. M is een jongen uit het jongenscentrum ik in 2006 vrijwilligerswerk gedaan heb. M is veroordeld tot levenslang vanwege een overvan met geweldpleging. Hij krijgt bijna nooit bezoek, behalve af en toe van een straatjongen. Ik had M een paar maanden geleden op Facebook gezien en contact met hem gehad. Blijkbaar kan dat via Facebook mobiel op de telefoon van een bewaker. Die bewaker was een slimmerd want die heeft de rest van de conversatie met mij doorgezet na de eerste keer. Terwijl ik dus dacht dat ik berichtjes uitwisselde met M, was dat met de bewaker. En natuurlijk had hij geld nodig. Normaal gesproken geef ik dat nooit maar het was nu om een appeal te schrijven en ik besloot een uitzondering te maken. Het geld is via de mobiele telefoon verstuurd (daar lopen ze mee voor hier in Kenia, vergeleken met Nederland!) en daarna hoorde ik niets meer. Peter en ik hebben het erover gehad en Peter vond het niveau Engels al verdacht. Lang verhaal kort: M weet van niets. Die bewaker heeft dus uit naam van M geld gevraagd (en gekregen) en waarschijnlijk dus een hele goede kerstmis gehad. Zo gaat dat dus.

Gisteren de eerste echte vergadering over de bouw van de school in Blessed camp gehad. William had al wat voorwerk gedaan maar gisteren kwam het hele team bij elkaar: William in de rol van adviseur, ik namens Doingoood foundation, de aannemer, Peter en chairman namens de lokale stichting Action Ministry en de hoofdmeester van de school. Het was een goede meeting waarin veel duidelijk is geworden en besluiten zijn genomen. Waar we met de fondsenwerving nog geen rekening mee hadden gehouden, is dat het Ministerie van Volksgezondheid hier geen vergunning voor een school geeft als er geen water en sanitatie is. Behalve dat we dus een gebouwtje met in eerste instantie 3 klaslokalen en een kantoor willen neerzetten, moet er ook een waterput komen en toilet gebouwtjes. En voor die toilet gebouwen is ook weer een afvoer nodig dus moet er een rioleringssyeteem komen. De calculatie wordt nu opnieuw gemaakt en daarna kunnen de vergunningen aangevraagd worden. Peter is nog steeds van mening dat we in februari kunnen gaan bouwen. Ik denk dat dat erg optimistisch is, maar we gaan de goede kant op.

Peter en ik hebben de agenda’s getrokken en onze weken zijn behoorlijk vastgelegd en volgeboekt met allerlei meetings, afspraken en dingen die we moeten doen. Erg leuk, maar het benauwt me soms ook een beetje dat de tijd zo hard gaat en ik nog zoveel dingen moet/ wil doen.

Nu moet ik rennen, want er wacht een vrijwilliger op het vliegveld. Peter had een overnight meeting gehad gisteren dus die ligt op apegapen. Vanmiddag nemen we mama en William mee naar Pirates, het lokale strand. Daar is het op zondag altijd een drukte van belang dus ook weer een hele belevenis.

Kwaherini marafiki!