Aktie in Blessed Camp

Sinds vrijdag zijn we in Blessed Camp om materiaal te filmen en te fotograferen van Blessed Camp. We interviewen de lepra slachtoffers over de impact van de ziekte op hun leven en op de levens van hun kinderen, kleinkinderen en achter kleinkinderen. Samen met Sonia (filmt), Susan (fotografeert) en Peter (vertaalt) gaan we op huisbezoek bij de mensen in Blessed Camp om hun verhalen vast te leggen.

Blessed Camp is een afgelegen gebied, echt een beetje in de bush bush. Het is het Afrika zoals je dat op TV ziet, met hutjes van takken en mest, overal geiten en kippen en het is erg primitief. De kinderen lopen in rafelige, kapotte en vuile kleding in de rondte en vermaken zich kostelijk met een stuk touw als schommel, grassprieten als springtouw of klimmen in bomen. En wij vinden alles geweldig.

Het is hartverwarmend om te merken hoe gastvrij de mensen zijn en hoe bereid ze zijn om open en eerlijk te vertellen. Van alle mensen die we tot nu toe gesproken hebben zijn de verhalen schrijnend. Niemand is naar school geweest, sommigen kunnen een heel klein beetje lezen en schrijven en die verschrikkelijke ziekte heeft ervoor gezorgd dat ze afhankelijk zijn geworden van bedelen en veel te maken hebben gehad met afwijzing door de maatschappij. Maar deze mensen hebben ook hoop en dromen. Ze zien voor zich hoe ze hun leven kunnen verbeteren als er maar iemand was die ze op weg kon helpen. En dan heb ik het echt over eenvoudige dingen zoals de aanschaf van enkele kippen, het starten van een handeltje in aardappelen en tomaten of een winkeltje waar gedroogde vis en parafine verkocht kan worden. Dit zijn investeringen van onder de 100 euro waardoor we iemands leven drastisch kunnen veranderen en verbeteren. De hele dag ging het goed maar aan het einde van de dag kreeg ik het even te kwaad. Nog niet eens zozeer door de primitieve omstandigheden of door de moed en de kracht van de mensen (ook wel natuurlijk) maar vooral door het besef dat we echt met een (voor ons) klein gebaar zoveel kunnen veranderen. Ik vraag me dan af waarom dat nog niet gebeurd is tot nu toe. Heeft er dan echt niemand om gekeken naar deze mensen? Misschien niet, als je ziet waar ze wonen, daar komt geen mens. Mijn neef William had van internet een goed idee gehaald om aardappelen te telen met behulp van auto banden. We gaan daar nu een proef mee doen om te kijken of dat werkt. Verder zullen we in de komende week gaan inventariseren op welke wijze we de mensen kunnen gaan helpen en welke investeringen dat met zich meebrengt. Naar verwachting kunnen we met relatief kleine investeringen al een hoop teweeg brengen. Het neemt ook wel uitdagingen met zich mee maar daar gaan we over praten en kijken hoe we daarmee omgaan. We willen iedereen gelijke kansen geven maar je wilt ook succesvol zijn met wat je doet. En het systeem moet gebaseerd zijn op 'pay it forward' (zoals in onze slogan) dus dat betekent 'geef het gebaar door'. Bijvoorbeeld als je kippen geeft, moeten er elke keer 2 kuikensaan een andere familie gegeven worden.

De mensen hebben allemaal zo geweldig meegewerkt aan de film en de fotoreportage, het is ongelooflijk mooi. Susan en Sonia vragen soms best wel wat van de mensen maar niemand klaagt en iedereen doet mee. We kregen zelfs mango's en papaya's kado toen we naar huis gingen.

Wat een warmte, wat een emoties en wat een dankbaar werk is dit. Ik hoop dat het materiaal dat wemaken voldoende zal zijn voor de doelstellingen die we voor ogen hebben: een boek en een documentaire. Het is allemaal erg primitief en het licht is een enorme uitdaging, evenals het geluid. Er is veel wind en ook 20 kinderen kun je niet lang stil houden.

Weverblijven in het guesthouse van de lokale kerk, op een terreinwaar ook een school is. Peter en Chairman verzorgen ons uitstekend met heerlijke hapjes voor het ontbijt. Gisteren zijn we uit eten geweest in een 'restaurant' hier in de buurt. Echt lachen hoor, laat Rob van de Smaakpolitie het maar niet zien want daar wordt hij niet blij van. Maar wij zaten heerlijk onder de sterrenhemel te genieten van onze kip, rijst, chapati's en cassava dus onze avond kon niet meer stuk. En een beetje diarree geeft ook niet want van al die bananen, witte rijst en wit broodraak je toch maar verstopt :-). Hoewel diarree tijdens onze tijd in Blessed Camp zeer onhandig zou zijn want daar is geen sanitair.... Gelukkig heeft niemand nog last, ha ha ha.

Vandaag en morgen weer lange draaidagen met filmen en fotograferen en maandagavond terug naar Mombasa. De vrijwilligers gaan daarna op safari en ik ga weer volop in de afspraken met nieuwe projecten voor Doingoood. Ook dat is allemaal geweldig om te doen. Zoveel geweldige mensen en projecten! Anneke, ik ben gebeld door Kenya Care dus daar ga ik volgende week heen. Wat een leuke vrouw is dat zeg!

Wat een geweldige tijd is het hier. Met geweldige mensen en we doen nuttige dingen. Ik ben dankbaar voor zulke warme en betrokken mensen om mij heen. Daar word ik nou blij van!

Weer een week voorbij

Waar zal ik beginnen....heb een paar mindere dagen achter de rug. Dagen waarin ik veel geleerd heb over mezelf, interculturele communicatie, relaties en ‘hoe dingen werken’ in Afrika. Leerzaam dus maar ook wel confronterend. Gelukkig werk ik samen met eerlijke, open mensen met wie ik goed kan praten en die geduldig zijn om mij te leren over het leven, de communicatie en de cultuur hier. Voor mij praktisch ingesteld, structuur waarderend en efficientie gewend zijnde persoon is het dus even omschakelen. Ik krijg van de mensen uit mijn omgeving terug dat ik al zoveel gedaan heb... nou dat gevoel heb ik zelf nog niet echt. Hoewel, het Doingoood huis begint nu wat te worden.

De zanzibar day beds drijven me tot wanhoop want ze passen niet door de deur. Niet door de voordeur, niet door de achterdeur. Ook niet toen de poten een beetje korter gemaakt werden (wie zegt dat Afrikanen niet praktisch zijn?!). Dus toen maar weer mee naar de fabriek. Ze zouden maandag komen. Toen woensdag. Toen vrijdag. Ik hoop vandaag. Pfffff..... De elektriciteit is hier een uitdaging. Het lichtknopje van de badkamer electrocuteert je elke keer bijna. De stroom valt een keer of 6 per dag uit. Ik heb solar oplaadbare lantaarns en petroleum lichtjes gekocht om dat op te vangen. Heel avontuurlijk. Gisteren viel de stroom uit toen we buiten liepen en toen kwam er vuurwerk uit de kast waar de draden samen komen!

Mijn moeder is hier nu ook voor een week. Ze is al op avontuur geweest met Bettie (onze huis hulp) en mama Nancy in de stad om een rok te kopen. Onderweg grote discussies met de tuktuk chauffeurs waar de dames het mee aan de stok hadden. En mama maar puffen in de hitte. We zijn ook naar de houtsnij werk fabriek geweest waar we lekker inkopen gedaan hebben. En we hebben William (mijn neef) over de ferry gebracht want hij ging voor het eerst alleen een paar dagen naar Blessed Camp met de matatu (openbaar vervoer). Eerst liet William nog even zijn haar scheren in de barber shop. Niemand scheert hier blijkbaar zelf zijn haar want het barst hier van de barber shops. William heeft nu een US army look maar het is lekker koel.

Gisteren naar Blessed camp geweest. Afscheid genomen van vrijwilliger Marte. Ze heeft een grote bijdrage geleverd aan de opbouw van de school en heeft goed samengewerkt met de hoofdmeester. Ze kreeg een afscheidswoordje van de kamp bewoners en een aandenken en certificaat. Marte trakteerde de kinderen op snoepjes en koekjes en de kinderen traden nog voor haar op. Marte had een speech in Swahili voorbereid (met dank aan mama Jane, haar gastgezin) en dat was een groot succes. Erg leuk om te zien hoe wardevol de vrijwilligers zijn en met hoeveel liefde, warmte en enthousiasme zij zich inzetten en ook ontvangen worden.

Mijn moeder kreeg ook nog een kado van de mensen van Blessed Camp. Ze waren erg enthousiast om te zien dat er ook oudere Mzungu’s (blanken) zijn. Blijkbaar hadden ze nog nooit een blanke van hun eigen leeftijd ontmoet.

De weg naar Blessed Camp ging natuurlijk niet vanzelf. We kregen een lekke band. De weg zit vol met gaten en kuilen en daar kon de band niet tegen. Op zoek naar de reserveband kwamen we erachter dat we al met een reserveband reden. Vandaar dat de velg ook helemaal aan gort was. Dus.... een Afrikaanse ‘road block’ op gezet (takken afbreken van bomen en op de weg leggen) en Alex met het openbaar vervoer en de band naar het vorige dorp om het te laten maken. Toen hij na een uurtje terug kwam (viel niet eens tegen) konden we weer verder hoewel de band nog steeds zacht was.

Auto rijden hier is steeds een uitdaging. In de 2,5 week dat ik hier nu ben hebben we al een lege accu gehad, 2 lekke banden en een wieldop gejat.

Verder in de gevangenis op bezoek geweest bij M. M is een jongen uit het jongenscentrum ik in 2006 vrijwilligerswerk gedaan heb. M is veroordeld tot levenslang vanwege een overvan met geweldpleging. Hij krijgt bijna nooit bezoek, behalve af en toe van een straatjongen. Ik had M een paar maanden geleden op Facebook gezien en contact met hem gehad. Blijkbaar kan dat via Facebook mobiel op de telefoon van een bewaker. Die bewaker was een slimmerd want die heeft de rest van de conversatie met mij doorgezet na de eerste keer. Terwijl ik dus dacht dat ik berichtjes uitwisselde met M, was dat met de bewaker. En natuurlijk had hij geld nodig. Normaal gesproken geef ik dat nooit maar het was nu om een appeal te schrijven en ik besloot een uitzondering te maken. Het geld is via de mobiele telefoon verstuurd (daar lopen ze mee voor hier in Kenia, vergeleken met Nederland!) en daarna hoorde ik niets meer. Peter en ik hebben het erover gehad en Peter vond het niveau Engels al verdacht. Lang verhaal kort: M weet van niets. Die bewaker heeft dus uit naam van M geld gevraagd (en gekregen) en waarschijnlijk dus een hele goede kerstmis gehad. Zo gaat dat dus.

Gisteren de eerste echte vergadering over de bouw van de school in Blessed camp gehad. William had al wat voorwerk gedaan maar gisteren kwam het hele team bij elkaar: William in de rol van adviseur, ik namens Doingoood foundation, de aannemer, Peter en chairman namens de lokale stichting Action Ministry en de hoofdmeester van de school. Het was een goede meeting waarin veel duidelijk is geworden en besluiten zijn genomen. Waar we met de fondsenwerving nog geen rekening mee hadden gehouden, is dat het Ministerie van Volksgezondheid hier geen vergunning voor een school geeft als er geen water en sanitatie is. Behalve dat we dus een gebouwtje met in eerste instantie 3 klaslokalen en een kantoor willen neerzetten, moet er ook een waterput komen en toilet gebouwtjes. En voor die toilet gebouwen is ook weer een afvoer nodig dus moet er een rioleringssyeteem komen. De calculatie wordt nu opnieuw gemaakt en daarna kunnen de vergunningen aangevraagd worden. Peter is nog steeds van mening dat we in februari kunnen gaan bouwen. Ik denk dat dat erg optimistisch is, maar we gaan de goede kant op.

Peter en ik hebben de agenda’s getrokken en onze weken zijn behoorlijk vastgelegd en volgeboekt met allerlei meetings, afspraken en dingen die we moeten doen. Erg leuk, maar het benauwt me soms ook een beetje dat de tijd zo hard gaat en ik nog zoveel dingen moet/ wil doen.

Nu moet ik rennen, want er wacht een vrijwilliger op het vliegveld. Peter had een overnight meeting gehad gisteren dus die ligt op apegapen. Vanmiddag nemen we mama en William mee naar Pirates, het lokale strand. Daar is het op zondag altijd een drukte van belang dus ook weer een hele belevenis.

Kwaherini marafiki!

Keep left! Keep left!

De afgelopen dagen zijn weer hectisch en druk geweest. Nog steeds ben ik druk met alle spullen kopen voor het Doingoood huis. En een heel nieuw huishouden beginnen is een hele onderneming hoor! Vooral omdat je hier geen Gamma of Karwei hebt en de warenhuizen heel erg duur zijn. Dus je gaat van hot naar her door de hele (chaotische) stad en bezoekt voor elk dingetje een andere winkel. Tijdrovend en vermoeiend maar wel erg leuk. Afgelopen week ben ik met Nancy wezen shoppen voor gordijnstoffen en we hebben weer hele leuke dingen gevonden. Ik houd mijn hart vast nu ze genaaid worden want Nancy heeft de betreffende dame heel wat uitleg moeten geven en het was gewoon een kwestie van omzoomen en gordijnband erin naaien. Morgenavond worden ze afgeleverd dus dan zal blijken of het goed gekomen is. Zaterdag komt de eerste meubels dus daar ben ik heel benieuwd naar. Ook nog even in de fabriek geweest en de vorderingen bekeken maar het ziet er goed uit allemaal.

Omdat we erg veel te shoppen en te verhuizen hadden afgelopen week, en we ook mijn neef William hebben opgehaald van het vliegtuig, hadden we voor 3 dagen een auto gehuurd. Via het netwerk en voor een vrienden prijs natuurlijk. Peter heeft zijn rijbewijs al iets meer dan 2 jaar maar heeft nog niet zoveel ervaring op kunnen doen. Dit is dus een mooie kans voor hem om weer een paar ritjes te maken. Ik moet zeggen, hij doet het heel goed want vooral in de drukke binnenstad van Mombasa is het een mierennest van auto’s tuktuks, motoren, voetgangers en een enkele fiets. En niemand doet iets logisch of strategisch, iedereen perst zich gewoon tussen het eerste het beste gaatje dat ze zien. Best een uitdaging om in de stad te rijden dus. Vooral de matatu chauffeurs zijn gekken. Het verker rijdt hier links dus dat is (voor mij) even omschakelen. Maar ik heb inmiddels ook alweer een paar keer gereden en het gaat prima! Ik rijd vooral ‘s avonds want dat vindt Peter niet prettig. Ik wel, want er is dan niet zoveel verkeer. Ik ken veel routes uit mijn hoofd omdat ik die al die jaren al met de matatu heb afgelegd. Ik moet alleen af en toe (op een rotonde bijvoorbeeld) tegen mezelf zeggen ‘keep left, keep left’ maar tot nu toe is dat erg goed gegaan. Ik heb erg veel plezier in het rijden hier en voel me er heel comfortabel bij.

Gisteren in Blessed Camp geweest. Vrijwilligster Geertje werkte haar laatste dag. Ongelooflijk wat zij gedaan heeft in de tijd dat ze er was. Ze heeft zich volledig gestort op de wond verzorging van de lepra slachtoffers. Ik heb haar gisteren aan het werk gezien en bewonder enorm wat zij doet. Met veel liefde en geduld maakt ze alle voeten jigger vrij, ontsmet en verbindt de wonden en heeft zelfs Swahili geleerd om met de mensen te communiceren. Bewonderenswaardig een heel mooi om te zien. Tijdens haar afscheid hebben enkele oudere mensen hun dankbaarheid naar Geertje (ze noemen haar Catharina) uitgesproken en willen graag dat ze terug komt.

Marte is bezig met de school. Sinds begin van deze maand is er een leraar aangenomen, leonard. Samen zijn ze de ‘school’ aan het opzetten. Er is behalve wat losse boeken en een schoolbord niets. Maar ze weten van niets iets te maken en het gaat best aardig. Ook Marte heeft zich heel goed aangepast aan het Afrikaanse leven en heeft een grote en belangrijke bijdrage geleverd aan de opzet van de school.
Ik vond het zo gaaf om hen aan het werk te zien. Dit was precies mijn visie van de interculturele uitwisseling van kennis en vaardigheden die ik voor ogen had toen ik Doingoood bedacht. Marte en Geertje hebben het ook super naar hun zin bij het gastgezin en horen er helemaal bij. Het gastgezin vindt het ook heel erg gezellig dus aan alle kanten zeer positieve ervaringen. Ontzettend mooi om te zien dat iets dat je vooraf bedenkt en hoopt, ook in praktijk blijkt te werken zoals je dat graag wilde zien. Ik ben ontzettend dankbaar voor de inzet van Geertje en Marte als ‘pioniers’ in Blessed Camp! Hartelijk bedankt dames!
Voor de nieuwe vrijwilligers van Blessed Camp die dit lezen: elk project heeft een soort logboek. Je kan dit zien als een combinatie van een verslag van hun werkzaamheden en ervaringen en een overdrachtsboek voor de volgende vrijwilliger. Op die manier kan die oppakken waar de andere gebleven was en hoeft het wiel niet telkens opnieuw uitgevonden te worden.

Vandag ook weer de minder leuke kant van de grote stad ervaren. Ik ben beroofd!! Dit is de 10e keer in Kenia en ik heb het nog nooit meegemaakt gelukkig. Ik zat achterin de auto met beide ramen open. Een man kwam aan de ene kant met ons praten en dus keken we allen zijn kant op. Een andere man kwam van de andere kant en rukte opeens mijn ketting van mijn nek af! Wat een schrik was dat zeg. Godzijdank had ik mijn tas vast want hij had ook mijn tas kunnen grijpen en ik had veel geld bij me omdat ik momenteel zoveel kosten maak voor het Doingoood huis. We hebben dus weer geleerd vandaag dat je altijd scherp moet blijven en de ramen niet helemaal open moet hebben als je niet voortdurend rijdt maar ook stilstaat.

De dag op ene goede manier afgelsoten gelukkig. Onze nieuw verworven vrienden van de Mombasa Rotary club zijn met ons mee geweest naar El Roi school. We hebben eerst samen geluncht en wat nadere info gegeven over ons werk en de projecten. Ze hebben pakken maismeel gedoneerd (125 kg) en ook lees boeken, pennen, kleurtjes en lesmaterialen. Ook de president van de Rotary was erbij en we hebben afgesproken om contact te houden. Ik zie echt mogelijkheden voor de toekomst en zij hebben toegang tot vele (internationale) fondsen. Blijkbaar gebruiken de Rotary clubs in de VS en Eurpoa de clubs in ontwikellingslanden ook als manier om nieuwe projecten te vinden. Wanneer zij dus onze projecten inbrengen, wordt ons netwerk voor potentiele donateurs aanzienlijk uitgebreid. Deze donatie gaan we dus even goed opvolgen met een bedankbrief en foto’s aan de originele sponsor uit GB.

Verder geniet ik enorm van mijn tijd hier en alles wat we doen. Het ‘echte’ werk moet nog beginnen maar we hebben toch wel al echt dingen bereikt. Ik beschouw de donatie aan El Roi schoolals een enorme zegen. De relatie met Peter en Nancy is erg goed en we zitten voortdurend op dezelfde lijn waar het gaat om visie en projectleiding. Ik vind Peter enorm inspirerend en kan veel van hem leren en ik heb hem ook al op goede ideeën kunnen brengen. En hem wat nieuwe parkeer skills geleerd :-)

Tutaonana!

So you are a carpenter today?

Deze keer begin ik maar even met een kijkje in mijn gedachten en ervaringen, kunnen jullie even sfeer proeven en een idee krijgen van mijn (geweldige!) wereld op dit moment.

Ik heb vandaag voor het eerst Keniaanse brandweermannen gezien. Gisteren zag (en hoorde!) ik een echte F16 straaljager over de kustlijn voorbij zoeven. Keniaanse kinderen kunnen overal slapen: op de grond, in de matatu, terwijl je op de markt loopt. Niets ‘zachtjes doen anders wordt de kleine wakker’. Het is hier super heet. Dus moet je niet vergeten om je in te smeren, zoals ik vanmorgen wel deed. Eigen schuld, dikke bult. En knalrode armen, neus en nek. Ik raak al aardig ingeburgerd: ik douche met een beker water als er (en dat is meestal) geen water via de kraan wil komen. Ik eet ugali (stijve maispap) en vis met graten en dat alles met mijn handen. En het is nog lekker ook. Alles wat ik in Swahili kan zeggen, zeg ik in Swahili i.p.v. Engels. Het is nog niet veel maar genoeg om duidelijk te maken wat ik bedoel. Erg handig ook als je, zoals vandaag, de kinderen van El Roi school ‘Jan Huigen in de ton’ wil leren. “Shika mkono!” (pak hand) en als je een foto wil maken; “Cheka mzuri sndiyo?” (even leuk lachen ok?). In Kenia is wonen vooral functioneel. Dus het maakt niet uit hoe het eruit ziet. Je zou hier het tegelwerk, de kitranden, het schilderwerk en de lichtknopjes eens moeten zien. Degenen die hier ooit geweest zijn snappen wat ik bedoel!

Het zal niemand van mijn gewaardeerde en trouwe publiek verbazen dat ik het enorm naar mijn zin heb hier. Peter en Nancy zijn geweldige mensen. Dat wist ik natuurlijk al, maar ik word hier dagelijks weer in bevestigd. Ze willen dus niet dat ik straks naar mijn eigen appartement verhuis. En ik vind het hier ook wel heel erg gezellig, hoor! Dus maar een beetje pendelen en logeerpartijtjes plannen.

Peter en ik hebben zoveel te bespreken dat we hele nachten door kunnen praten. Maar dat doen we natuurlijk niet, want we hebben de haan nog niet opgegeten. En dat horen we nog elke morgen om 5 uur -als ie niet een uur in de war is en al om 4 uur begint- dat kreng! Ik ben groot fan van Peter’s aanpak en toekomstplannen. Peter gelooft niet in dingen geven. Hij gelooft in empowerment van mensen en richt zijn hulp daarop in. Hij heeft sinds Kerstmis bijvoorbeeld nog maar 45 kinderen over op de school van Blessed Camp. Het waren er 70. Maar hij wilde kijken welke ouders echt serieus en betrokken zijn en is 250 shilling (€ 2,50) per maand gaan vragen voor de scholing. Peter heeft 3 dagen achter elkaar elke dag alle kinderen voor wie niet betaald was naar huis gestuurd om hun ouders te gaan halen voor een gesprek. Degenen die kwamen betalen of een betalingsregeling treffen, hebben hun kinderen nu op school. Nu heeft hij dus de kinderen over van wie de ouders echt serieus zijn en ook willen meehelpen met de opbouw van de gemeenschap. Peter wil met deze groep mensen veel gaan samenwerken, zodat zij de ambassadeurs van deze werkwijze kunnen worden voor de rest van de gemeenschap. Meer mensen zullen volgen. Het doet even pijn, maar ik geloof absoluut in de weg die hij bewandelt. Mensen leren niets van hun hand ophouden maar moeten zelf verantwoordelijkheid nemen en betrokkenheid en inzet tonen. Anders wordt het nooit wat. En voor de donateurs die geld hebben gegeven voor het schooltje In Blessed Camp: geen zorgen, het komt goed. De school zal groter worden en we doen het niet voor niets allemaal. Ik geloof echt dat Peter de juiste stappen nu zet en dat dit een investering is die gaat opleveren. Geduld, doorzettingsvermogen en vastberadenheid.......

Het Doingoood huis is de afgelopen dagen geschilderd. Door ‘professionals’ dus. Want dat is hier een relatief begrip. En ik heb weer wat geleerd (en Peter ook). Besteed geen werk uit per dag maar per klus. Want nu zijn ze 4 dagen i.p.v. 2 dagen aan het schilderen. En betaal ik dus 4 dagen i.p.v. 2 dagen. Gelukkig komen die gasten voor 7 euro per dag dus in termen van (omgerekende Nederlandse) bedragen valt de schade mee. Maar het is toch 2 keer zoveel dan gepland was. En om nou te zeggen wat is het mooi gelijkmatig en in rechte banen..... nou ja gelukkig komen er ook meubels in het huis :-)

Vandaag heb ik voor Keniaanse begrippen een productieve dag gehad, want alles duurt hier lang. Vooral het openbaar vervoer kan een hoop tijd kosten. Maar goed, vanmorgen vroeg begonnen met het vervangen van de muskieten netten voor de ramen van ons Doingoood paleisje. Dat valt nog niet mee want er zitten ook tralies voor de ramen dus een goede klap met een hamer kan je niet geven. Gelukkig heeft onze askari (bewaker) mij geholpen en samen hebben we inmiddels de ramen van de slaapkamers gedaan. Overigens vinden ze een vrouw met een hamer hier in Kenia heel vreemd. ‘So you are a carpenter today?’.

Daarna naar El Roi school om de nieuwe uniformpjes te bewonderen. Wat zijn ze mooi! Sommige kinderen trekken alleen de hele tijd hun schoenen uit omdat ze nog nooit schoenen gehad hebben. Dus dat zal nu wel niet zo heel lekker lopen voor ze, vooral niet zonder sokken. De vrijwilligers hebben een hele uitdaging. Ze geven beiden les aan een eigen klas. Echter, het niveau van de kinderen is erg laag, vergeleken met bijv. Nederlandse kinderen. Laag qua algemene ontwikkeling maar ook laag qua Engels. Eigenlijk gewoon geen Engels. Behalve dan wat ze elke dag opdreunen maar dat is meer een versje opzeggen dan de taal beheersen. Daarnaast zijn het ook een stelletje ondeugende apen af en toe, die de boel lekker op stelten zetten. Dus hebben Jelmer en Annemiek een hele uitdaging om de klas in het gareel te houden terwijl ze ook nog eens geen Swahili spreken. Jelmer was vandaag begonnen met wat discipline aanbrengen. De kinderen moesten hun vinger opsteken voordat ze wat mochten zeggen en netjes aan elkaar vragen ‘Can I have ....... please?’. Nou, dat heeft de hele dag gekost maar ook indruk gemaakt. Een meisje begon uitgebreid te vertellen wat ze moesten doen toen de hoofdmeester terug kwam. Jelmer heeft wel een paar kinderen in de hoek moeten zetten en die begonnen dan heel hard te huilen. Maar hij is een leuke mwalimu (teacher) en consequent. En dat is prima voor de kinderen en even omschakelen voor de vrijwilligers.

Via mama Nancy (de moeder van Nancy en tevens hoofdmeester van El Roi school) hebben we iemand voorgesteld gekregen voor de baan van house keeper in het Doingoood huis. Betty is nu een nieuw lid van het Doingoood team in Kenia. Het is een leuke, actieve vrouw en ze spreekt goed Engels. We zijn samen gaan shoppen voor haar schoonmaak benodigdheden en ze bleek ook nog eens zeer prijsbewust. Daar houden wij Hollanders van (althans, ik wel :-) En ze heeft ook als kok gewerkt dus dat is heel erg fijn voor de interne mens.

De stoffen die ik afgelopen week met mama Nancy had gekocht zijn inmiddels afgeleverd bij degene die de kussens gaat naaien. Dat is weer de zus van Nancy. We blijven erop los netwerken! Woensdag ga ik shoppen voor gordijnstoffen met Nancy. Donderdag wordt het eerste bed afgeleverd. Vrijdag het tweede. Volgende week de rest van de meubels. Spannend! Morgen shoppen voor de koelkast en het gasfornuis.
En de rest van de dag vergadering met Peter. We hebben een hoop voor te bereiden en te bespreken!

Mijn tweede thuis

Mijn tweede thuis

Ik ben aangekomen in Mombasa! Heerlijk om weer die vertrouwde geuren op te snuiven en dit keer met het besef dat ik er lang van mag genieten. Uiteindelijk kwam ik met mijn hele stapel bagage vlot door de douane en na een vriendelijk praatje met de douane beambte liep ik naar buiten waar Peter al op me stond te wachten.

Na een heerlijk Keniaans ontbijt (thee met suiker en warme melk, wit brood met jam en pindakaas) bij Peter thuis gingen we op pad, want ik kon natuurlijk niet wachten om het Doingooodhuis te bezoeken. Ik ben er echt weg van! Het ligt op een hele rustige lokatie en inderdaad op 3 keer vallen van het moderne winkelcentrum van de wijk Nyali. Er moeten ook nog wat reparaties gedaan worden in het huis. Het zou geschilderd opgeleverd worden maar dat moet je ruim zien, naar nu blijkt. Nu gaan we de boel nog even lekker laten witten komende week.

Peter en ik zijn vandaag al op pad geweest voor meubels. Nancy, de vrouw van Peter, neemt deze week nog een dag vrij en dan gaan we shoppen voor de stoffering. Haar zus gaat gordijnen naaien en kussenhoezen voor de banken. We hebben een bijzondere dag gehad! We hebben een rondje geshopt bij meubelmakers en kwamen tenslotte bij een meubelfabriek. De eigenaar was niet alleen een hele prettige man om zaken mee te doen maar ook heel betrokken bij onze projecten. Hij bleek lid te zijn van Rotary club Mombasa en ze hadden net 9 bore holes (waterputten) bij scholen en in arme gemeenschappen gesponsord. Hij toonde veel interesse in Blessed Camp en heeft toegezegd te kijken wat ze kunnen doen. Hij dacht goed mee binnen ons budget en kwam met het geweldige voorstel om 2 ‘Zanzibar day beds’ (alleen de naam al!) te maken voor de woonkamer. Dat zijn banken met de afmeting van een bed. Je zit op het matras en als rugleuning maak je allemaal verschillende kussens. Ik vond het een top idee! En de stapelbedden worden ‘afstapelbaar’ dus je kan er ook 2 1-persoonsbedden van maken. Peter krijgt de credits voor dat idee.

Verder nog wat losse flodders uit mijn gedachten en ervaringen de afgelopen 2 dagen.....

Mombasa ruikt naar vuurtjes en zoete warmte; de meest emotionele geur die ik ooit geroken heb. Afrikaanse mannen dragen pakken die minstens 2 maten te groot zijn. Italianen zijn voordringers, ze stromen met het grootste gemak midden- of vooraan in een rij in. En ze spreken geen woord Engels. Ik ben weer in Mombasa want overal waar ik loop roepen ze ‘Hee Mzungu!’. Ik zweet me rot maar geniet van de vrijheid die de warmte brengt. Joshua (zoon Peter) zijn woordenschat reikt nog niet verder dan ‘ huuuuuuuuh’ maar het laat geen twijfel wat hij bedoelt. Ik zag een man die intens tevreden zat te kijken terwijl hij stukjes plastic van de vuilnisbelt zat te plukken. Ik lees een geweldig boek: de staat van Afrika. Met dank aan mijn Lief. Het begrip stomend water moet je ruim zien. En met een gietertje en een emmer word je ook schoon. ‘Onze’ kuku (haan) begint al voor 05.00 uur te kraaien. En hij doet een wedstrijdje met de andere hanen uit de buurt. Dus ik ga voortaan om 21.00 uur naar bed. Als je niets vermoedend de keuken in loopt en er komt geheel onverwachts een kip op je af, dan spring je van schik een meter de lucht in. Kenianen zijn goede socialisers. Alle bekenden worden gegroet en een praatje mee gemaakt. Ook het sales proces start niet voordat we een uitgebreide introductie gedaan hebben. Nu hebben wij met Doingoood een verhaal dat mensen interesseert en dat is erg leuk. En goed voor je lokale netwerk naar ook blijkt. Er stopte een auto met een man die naar me begon te roepen. Meestal negeer ik het maar hij vroeg beleefd of hij even met me mocht praten dus vooruit maar. Het was een interessante ontmoeting want zijn vader doet ook veel in liefdadigheid voor de lokale Lions Club en is hoofd van het lokale Rode Kruis. En hij heeft een safari bedrijf en was bereid zeer scherpe tarieven voor onze vrijwilligers te geven. Op de koop toe kreeg een een kalender van zijn bedrijf met mooie safari foto’s. Wat wil je nog meer. En als ik nog iemand zocht om mee uit te gaan (‘don’t get me wrong, I’m a good man’) dan kon ik ook bij hem terecht. Bof ik even!

Dit verhaal heb ik geplaatst terwijl ik bij Peter op de bank zit met mijn laptop op schoot en mijn nieuw verworven Orange USB modem ingeplugd. En de snelheid valt niet eens tegen.

Wat ga je nou eigenlijk doen?

Deze vraag hoor ik steeds vaker nu mijn vertrek naar Kenia nadert. Mijn to-do-lijst is behoorlijk lang en wordt steeds langer dus ik word nu ook een beetje nerveus of alles wat ik wil doen ook echt gaat lukken, maar ik zal mijn best gaan doen.

Sinds 23 december 2010 zijn wij de trotse huurders van een appartement in Mombasa: het 'Doingoood huis'. Het Doingoood huis is bedoeld als guest house waar vrijwilligers kunnen verblijven tijdens hun periode in Mombasa. Zij kunnen ook bij een van onze gastgezinnen verblijven, maar voor degenen die liever iets meer privacy hebben en 's avonds in hun eigen taal met andere vrijwilligers hun ervaringen willen delen is er het Doingoood huis. Een van de eerste dingen die ik na aankomst in Mombasa ga doen, is het inrichten van het Doingoood huis. Dat gaat niet zoals in Nederland met shoppen op een meubel boulevard. Nee, in Kenia zijn diverse 'meubel winkels' gewoon langs de weg gevestigd waar zij hun waren uitstallen.Of je kan een timmerman vragen om iets voor je te maken. Nou onze timmerman kan zijn borst natmaken (van het zweet natuurlijk) want er komt een hele bestelling aan! Uiteraard ga ik zelf in het appartement wonen tijdens mijn verblijf in Kenia en er komen ook nog allemaal gasten logeren dus dat wordt vast heel leuk.

Ook zijn er verschillende nieuwe projecten geïnteresseerd om met ons samen te werken. Peter heeft de eerste verkennende gesprekken al gevoerd en samen zullen we de vervolg gesprekken gaan doen. Mochten we tot een samenwerking komen dan kunnen we de eerste vrijwilligers hier 'op proef' laten meedraaien.

Project Blessed Campheeft een speciaal plekje in mijn hart. Blessed Camp is een dorp met een populatie van ongeveer 76 volwassenen en 100 kinderen. De oudste generatie lijdt aan lepra. Helaas lijden de (gezonde) kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van deze mensen ook onder het stigma. Hierdoor zijn zij verstoten uit de gemeenschap en hebben zij nagenoeg geen toegang tot de gemeenschap, onderwijs en (medische)zorg.

Dit dorp is zo vreselijk primitief en de noden onder de mensen zijn hier zo hoog, dat we met weinig middelen al een groot verschil kunnen maken. We zijn de afgelopen maanden druk geweest met het werven van fondsen voor de bouw van een school. Er is nu bijna € 20.000 in kas dus we kunnen een start gaan maken met de bouw! Dat zal dan ook in januari gaan gebeuren.Ook zijn er heel hard sanitaire voorzieningen nodig en moet er een waterput geslagen worden. Ik hoop dat we in de komende weken nog meer fondsen zullen binnen krijgen om ook dit te kunnen gaan realiseren.

Daarnaast wil ik gaan werken aan het schrijven van een boekje over Blessed Camp. Het boekje zal gaan over de impact van uitsluiting en stigmatisering op complete generaties. Hoewel de mensen in Blessed Camp lepra hebben, zal dit boekje niet specifiek over lepra gaan maar wel over het stigma dat 'anders zijn' met zich meebrengt. Dit geldt uiteraard ook voor andere stigma's en taboes zoals bijvoorbeeld HIV, homosexualiteit, albino's etc. Voor dit boekje ga ik samenwerken met een fotografe die samen met mij deze mensen gaat portretteren (zij dus letterlijk, ik door middel van verhaal).

Ook is het de bedoeling dat we een 'documentaire' gaan maken over Blessed camp. Hierin wil ik graag op film een goed beeld schetsen van het dorp, de problemen die zich voordoen, de levensverhalen van de mensen en hun hoop voor de toekomst. Het doel van deze film wordt om niet alleen deze prachtige mensen vast te leggen en hen hiermee volledig 'bestaansrecht' en erkenning te geven, maar ook om fondsen te kunnen werven voor de projecten die we gaan opstarten binnen dit dorp. Ook hierbij ga ik hopelijk samenwerken met een professional waar ik op dit moment nog mee in gesprek ben.

Het team van Peter, onze lokale Doingoood coördinator en tevens oprichter van project Blessed Camp, zullen we gaan helpen met het opstellen van een lange termijn plan voor hun project. We is in dit geval mijn neef William en ik. William komt ook voor 6 weken vrijwilligerswerk doen. Het plan wordt een overzicht dat antwoord geeft op vragen zoals: waar staan we nu, waar willen we (en dan vooral de bewoners) heen, wat is daarvoor nodig, wat betekent dat in tijd, geld en organisatie en met welke mensen gaan ze dit doen. Dit plan moet toekomstige vrijwilligers en sponsors inzicht gaan geven in de stand van zaken in Blessed Camp en antwoord geven op mogelijke vragen. Het plan zal daarom ook een belangrijke basis vormen voor het indienen van aanvragen voor fondsen en/of subsidies bij grotere derde partijen.

De inrichting van het Doingoood huis, relaties uitbouwen met bestaande en nieuwe partner- projecten, het boekje en de documentaire over Blessed Camp en het lange termijn visie plan voor Blessed Camp opstellen zullen het grootste deel van mijn tijd gaan vergen.

Tussendoor wil ik ook nog Zumba lessen gaan geven aan de kindjes en met hen naar het strand of leuke uitstapjes gaan maken. En gewoon lekker meedraaien met de dagelijkse gang van zaken in de projecten. Ook is het de bedoeling dat Peter en ik nog een paar dagen naar Nairobi gaan om daar met de hoge piefen van de Salvation Army te praten want zij hebben ook enkele zeer mooie projecten in Mombasa. We werken al met hen samen (in een pilot) maar willen dit graag gaan uitbreiden.

Als we dan toch in de buurt van Nairobi zijn, stelde Peter voor om meteen ook even zijn geboorte dorp te gaan bezoeken want dat ligt dan nog 'maar' een busrit van 8 uur verderop. Natuurlijk, doen we dat ook nog even hoor. Ik wil de bush wel in, lijkt me enig! Op een dierenhuidje slapen en met mijn hoofd op een steen. Komt vast goed :-)

Er komt ook nog wat bezoek tussendoor: John, mijn moeder en wellicht nog wat 'Kenia vriendinnen'.

Genoeg te doen dus! Ik kijk er enorm naar uit. Waarschijnlijk kom ik niet uitgerust terug, maar vast en zeker voldaan. Als ik überhaupt nog terug kom natuurlijk ;-)

Voorbereiding voor vertrek

Op 11 januari 2011 is het zover: dan vlieg ik naar Kenia en blijf daar 10 weken! Ik tel de dagen af, zeker nu er in Nederland een pak sneeuw buiten ligt!

Ik heb een lange 'to do' lijst voor mijn verblijf in Kenia en ik vrees dat ik ook deze keer weer tijd tekort kom. Voorlopig ben ik druk bezig met de voorbereidingen voor mijn vertrek. Er moeten een heleboel spullen worden uitgezocht en ingepakt. Voor mezelf hoeft er maar weinig mee, want mijn kleren liggen al in Kenia. Voor Doingoood zijn we druk bezig om een huis te vinden waar onze vrijwilligers kunnen gaan verblijven in de toekomst: het Doingoood guest house. Het ziet er naar uit dat we op korte termijn een mooie plek kunnen betrekken!

Ik kijk er enorm naar uit, dat mag duidelijk zijn. Niet alleen naar het weerzien met mijn vrienden en 'mijn' kinderen, maar zeker ook omdat ik het gevoel heb dat dit een hele bijzondere en vruchtbare tijd zal gaan worden. Ik weet nog niet precies wat er allemaal op mijn pad zal komen maar ik ben ervan overtuigd dat er geweldige kansen in het verschiet liggen.

Kansen voor de kinderen die wij kunnen helpen, kansen voor de projecten waar we mee zullen gaan samenwerken en kansen voor mijn persoonlijke ontwikkeling en groei in het werk dat ik mag doen. Kenia is letterlijk en figuurlijk mijn bestemming!