Nog een dag in de bush

Vandaag zijn we echt de bush in geweest met de ambulance van APDK. Het leek wel of we op safari gingen. Prachtige landschappen en vergezichten en af en toe dook er een dorpje (10 huisjes) op. We hebben een ronde gedaan langs scholen en klinieken om kinderen te zien die reeds geopereerd waren en gecontroleerd moesten worden en om nieuwe kinderen te zien. Het trieste is dat sommige kinderen al 2 jaar geleden gezien en doorverwezen zijn, maar nog steeds niet in het ziekenhuis van APDK zijn aangekomen voor controle door de chirurg. Het grote probleem daarbij is geld voor transport. Het kost ongeveer 20 euro voor moeder en kind om heen en terug van Malindi naar Mombasa te gaan en dat kan men gewoon vaak niet betalen. Zeker niet de gezinnen die wij gezien hebben, vaak alleenstaand met veel kinderen. Een vrouw had er 9. En dan ook nog een zwaar gehandicapt kind erbij dat werkelijk niets kon. Niet bewegen, niet praten, geen enkele vorm van communicatie. Dat is een zware last en vaak gebeurt het dan ook dat zo’n kind niet de zorg kan krijgen dat het nodig heeft omdat de moeder nog zoveel andere dingen heeft om zich mee bezig te houden. Heel triest. Gelukkig hebben een paar Nederlanders afgelopen jaar een fonds opgezet waardoor de aller armsten gesponsord worden voor hun transport kosten. Hopelijk kunnen de kinderen daardoor toch geopereerd worden waardoor de kwaliteit van hun leven zal toenemen.

We hebben ook veel gevallen gezien die nog nooit eerder door een dokter gezien waren. Een meisje van 18 jaar dat blind was en niet kon praten. Nog nooit een dokter bezocht, ongelooflijk. Mensen weten er geen raad mee, denken dat het een vloek is of weten gewoon niet dat er echt mogelijkheden zijn. Ze houden de kinderen gewoon thuis, ze gaan niet naar school waardoor ook niemand hen stimuleert of zelfs maar van hun bestaan afweet. Kinderen die alleen kruipend door het leven gaan, met slippers aan hun handen en grote plekken eelt op hun knieeen. Zo triest allemaal. Er is zoveel te doen en zoveel mensen te helpen!

Het team heeft goed voor ons gezorgd. We hebben op enigzins dubieuze plekken gegeten (wat hygiene betreft dan) maar het maag-darmkanaal weert zich tot nu toe kranig :-) Nergens last van. En het eten smaakt prima, als je niet te kieskeurig bent tenminste maar dat is voor mij geen probleem. Ik eet hier zo ongeveer alles. Behalve gedroogde mini visjes die je aankijken vanaf je bord. En even een plasje doen is ook interessant: in een modderhutje, gewoon in een gat mikken. Geen probleem hoor, wij zijn ontzettend ingeburgerd. De rit terug was prachtig. We hebben onszelf in een matatu gepropt en gaan. Het is een hele mooie rit langs uitgestrekte bossen en velden dus we hebben genoten. We kijken terug op twee goede en leerzame dagen!

Confrontaties in de bush

Vandaag zijn Anneke en ik met het medische team van APDK (een van onze partners van Doingoood) op stap in Malindi, zo'n 60 km boven Mombasa. De 'rural area' noemen ze het. We bezoeken families en scholen waar kinderen een lichamelijke handicap hebben en zij krijgen advies over de vervolgstappen van behandelingen. We zien baby's met waterhoofdjes, kinderen met misvormde armen en benen, klompvoetjes en allerlei andere handicaps. Het zijn over het algemeen handicaps die te behandelen zijn of waarvan in ieder geval de last voor het kind te verlichten is. Echter, mensen schamen zich ervoor en geloven dat het kind vervloekt is. Sommigen negeren het kind en laten het niet behandelen waardoor enkele gevallen ronduit ernstig zijn. Maar ook hier is geld een probleem. Het kost rond de 5 euro om het kind naar Mombasa te brengen voor de behandeling of operatie. En zelfs daarop kan het mislopen als een familie dat niet kan opbrengen. Triest hoor. We hebben kinderen gezien die met de juiste behandeling veel verder in hun mentale en lichamelijke ontwikkeling hadden kunnen zijn als ze behandeld waren. Een klein jongetje van een jaar of 2 had zulke misvormde beentjes dat ze vrezen dat ze geamputeerd moeten worden. Maar je had hem moeten zien gaan op zijn vervormde knietjes, sneller dan een kind van die leeftijd op voetjes vooruit kan komen! Gelukkig had dat jongetje een hele lieve moeder die heel leuk en lief met hem was. Je hoopt dan maar dat ze ook echt naar Mombasa zullen gaan voor de behandeling.

We blijven ook een nachtje in Malindi en gaan morgen weer met het team mee. We slapen in een guest house. Heel bijzonder allemaal. De kamer kost 7 euro voor met zijn 2-en. Er is een hurk toilet zonder water. Geen douche, wel een emmer water en een schepje. De afvoer van de douche is weer datzelfde hurk toilet (!) Er is een wastafel, zonder kraan en de afvoer zit niet aangesloten dus er is alleen een gat. De fan komt bijna van het plafond af als je hem aanzet en maakt een ongelooflijke herrie. We hebben gedineerd (nou ja...) in een lokaal restaurant voor 1,40 euro met zijn 2-en. Ik heb 3 woorden voor dat 'restaurant': Rob De Geus. We hadden het eten 3 minuten na de bestelling, dus dat stond al ergens klaar (vast ook met vliegen erop). Dus we verwachten dat er een diarreetje op komst is :-)

Gelukkig houden we wel een beetje van avontuur en zien we beiden de humor er absoluut van in. Ik zit nu dit verhaaltje te typen op mijn meegebrachte mini notebook. En met de mobiele internet USB. Dat dan weer wel. Lekker contrast!!

De bouw van de school voor Blessed Camp lijkt nu ook eindelijk te gaan starten. Wel allemaal op z'n Afrikaans natuurlijk dus ik ben benieuwd. Naar verluidt gaan ze morgen beginnen met het graven van de fundering. Ik houd jullie op de hoogte!

Ceremonies

In Kenia zijn ze dol op ceremonies. Dus toen Anneke (voorzitter Doingoood foundation die gisteren is aangekomen en 2 weken blijft - joepie!-) en ik vandaag naar APDK gingen om de door Doingoood foundation gesponsorde speeltuin officieel te openen, wachtte ons een heuse ceremonie. APDK is een rehabilitatie centrum voor lichamelijk gehandicapte kinderen. Nou zijn wij nuchtere Hollanders niet zo dol op officieel gedoe maar dit was toch wel erg leuk. Wat een werk hadden ze ervan gemaakt zeg. Afgelopen week had ik het bord al zien hangen boven de speeltuin waarop stond ‘Repairs and renovation sponsored by Doingoood foundation The Netherlands’. Dat vond ik al gaaf.

Vandaag was de hele speeltuin versierd met ballonnen en een heus lint dat doorgeknipt moest worden. Ook hadden ze de binnenplaats volgezet met stoelen waarop de kinderen zaten, als een sort publiek en wij (zoals de jury van Idols) zaten ervoor aan een lange tafel. Er werden speeches gehouden waarin hun enorme dankbaarheid werd geuit, de kinderen zongen liederen, er was een prachtige Doingoood taart, snacks, soda’s, thee en veel lovende woorden. Veel te gek allemaal natuurlijk voor zo’n (voor ons relatief) kleine moeite. Maar ook ontzettend leuk en een enorme eer voor ons. Het was een hele happening en men had er super veel werk van gemaakt.

Voordat het lint kon worden doorgeknipt moesten wij natuurlijk ook nog speechen. Dat gaat me tegenwoordig wonderlijk makkelijk af, ha ha ha. Nadat Anneke en ik het lint hadden doorgeknipt en de speeltuin officieel hadden overgedragen aan de kinderen in APDK barstte het feestdgedruis los. De schommels moesten getest worden door zowel kinderen als personeel, en natuurlijk door Anneke en mij. Wat heerlijk dat we dit hebben kunnen doen, uiteraard met grote dank aan onze sponsors hiervoor, de familie Kreijen uit Kerkrade. De kinderen hebben beweging nodig om soepel te blijven en spelen is daar een belangrijk onderdeel van. Heel fijn dat na jaren van verval de speeltuin in volle glorie hersteld is en de kinderen naar hartelust kunnen spelen!

Gedeelde verantwoordelijkheid

Vandaag was ik opgetrommeld om een speech te geven op El Roi Kindergarten & Primary school. De ouders van de kinderen waren uitgenodigd om te praten over hun verantwoordelijkheid waar het onderwijs van hun kinderen betreft. El Roi school wordt voor een groot gedeelte gesponsord door Doingoood foundation, maar wij willen natuurlijk niet de hele last op ons nemen. Doingoood foundation heeft in het afgelopen jaar gezorgd voor het aanbrengen van aparte klaslokalen door het plaatsen van scheidingswanden, het aanschaffen van school meubilair en leermaterialen, het opzetten van een voedsel programma en de uniformen voor alle kinderen. En de ouders hebben tot nu toe niets hoeven betalen.

Het probleem in de wijk waar de school gevestigd is, is dat er veel analfabeten en werkloze mensen wonen. Het is een semi sloppenwijk, waar zelf gebouwde huisjes gemaakt van takken en modder staan. De daken zijn (met een beetje geluk) van golfplaten gemaakt, zo niet dan van palmbladeren maar dat is voor het regenseizoen niet heel fijn. Dat lekt namelijk als een vergiet. Het voedselprogramma is destijds ook gestart vanwege het feit dat veel kinderen geen enkele maaltijd op een dag kregen en uit bedelen gingen. Toch hebben we geleerd dat ook al heeft iemand niets, er altijd toch wel wat mogelijk is. Al lijkt het in het begin niet zo, als mensen echt willen dan kunnen ze toch op de een of andere manier altijd wel aan een beetje geld komen. De stichting zorgt voor 80% van de kosten, de ouders voor 20%. Dat was de boodschap ook.

Het niveau van de mensen is erg laag (sorry dat ik het zo uitdruk). Ze hebben de afgelopen tijd veel mzungu’s (blanken) gezien en dat waren natuurlijk onze vrijwilligers. Vooral in deze lagen van de bevolking is het idee er behoorlijk ingesleten dat een blanke altijd geld meebrengt en daarom dus alles altijd moet betalen. Vanzelfsprekend. Dus toen Christine, het hoofd van de school, had gezegd dat de ouders voortaan 300 shilling (3 euro) per maand moeten bijdragen voor het schoolgeld kwam er nogal protest. Immers, er waren toch allemaal blanken op de school en die konden toch voor het geld zorgen? Zucht.

Christine wilde dus graag dat de mzungu (ik dus) ging uitleggen aan de papa’s en de mama’s hoe het zit en wat de nieuwe regels zijn. Lekker dan, heb ik weer :-)

Dus vanmorgen was het zover, ik had mijn speech klaar. Maar eens begonnen om de stichting te introduceren en te vertellen wat we al gedaan hadden. En de vraag gesteld of men educatie belangrijk vond. Hoofden knikten. Ik vroeg waarom. Stilte. Ik vroeg nog een keer waarom. Toen zei een moeder dat dat bijdraagt aan de ontwikkeling van hun kind. Joepie! Nog toegevoegd dat het van grote waarde is om de toekomst van hun kind veilig te stellen. Niet dat deze mensen daar echt over na lijken te denken want ondanks hun armoede blijven ze maar kinderen krijgen. Christine klaagt daar echt over, dat die mensen geen verantwoordelijkheid nemen en maar kinderen blijven krijgen ondanks hun situatie. Maar dat zijn dingen die ik ook niet kan doorgronden. Het enige wat ik daarvan kan zeggen is dat ik zie dat mensen hier niet echt vooruit (lijken te kunnen) denken. Men leeft hier erg in het moment en er ‘overkomt’ ze daardoor ook van alles. Kan je het hen kwalijk nemen als je in aanmerking neemt dat deze mensen niet eens naar de lagere school zijn geweest? Dit is gewoon het leven dat ze kennen, denk ik dan maar.

Maar goed, we dwalen af. Terug naar de speech. De boodschap was dus dat men voortaan 300 shilling per maand moet betalen. Of een betalingsregeling moet treffen met de hoofdmeester(es). En dat elk kind elke dag in schoon (ook een aandachtspunt!) uniform met gepoetste schoenen op school moet komen. En dat de kinderen op tijd moeten komen, anders worden ze vanaf nu naar huis gestuurd. En dat alle ouders die niet betalen (voor maandag) hun kinderen ook weer thuis zullen zien omdat we ze (nadat ze hun uniform hebben ingeleverd) naar huis gaan sturen. Heel streng allemaal. Maar zo houd je dus wel de kinderen over van de ouders die onderwijs echt serieus nemen.

Ook nog even de ‘waar voor je geld’ berekening gegeven. Voor pak ‘m beet 15 shilling (15 cent) per dag krijgen de kinderen pap in de ochtend, warme lunch in de middag, onderwijs, een uniform en lesmaterialen. Koopje toch?

Een moeder merkte op dat ze bij een andere school goedkoper uit was dan 300 shilling want daar was het maar 20 shilling per dag. Peter heeft de berekening even doorgenomen (20 x 5 is?) (100 x 4 weken is?) Oh ja, dus dit was toch wel goedkoper. Had ze nog niet zo bedacht. Een vader wilde weten hoeveel hij dan voor 2 kinderen moest betalen. Ook 300? Nee, 600. Oh.

Uiteindelijk leek het erop dat iedereen het wel begreep en ook min of meer akkoord ging. Een vrouw deed meteen boter bij de vis en kwam meteen betalen (ha ha). Twee andere moeders kwamen mij nog uitgebereid bedanken voor alle sponsoring en hun kind aanwijzen. Heel leuk, want sommige mensen hebben de houding dat sponsoring door blanken een soort recht, een vanzelfsprekenheid is. Deze dames waren echt dankbaar. Dat hoeft van mij niet, maar het was toch leuk om te zien dat ze snapten hoe het zat.

We hebben ook erg genoten van het porridge ritueel, het uitdelen van de ochtend pap. We waren in oktober al begonnen met de lunches uit te delen en nu is er dus ook pap in de ochtenden bijgekomen. Hebben ze toch 2 keer een maaltijd per dag. Heerlijk om te zien, al die smikkelende kinders! Daar doen we het toch voor! Overigens, we zoeken nog sponsors hiervoor. Voor 15 euro per maand sponsor je 1 kind voor 2 maaltijden per dag. Wie doet er mee? Asante sana! Hartelijk bedankt!

Huiselijk geweld

John zou vandaag met Ria (projectleider kindertehuis, red) naar de boekhouding gaan kijken. Hij werd opgehaald door de chauffeur van het tehuis. Onderweg naar hun bestemming zagen ze aan de overkant van de weg een man die zijn vrouw in elkaar ana het slaan was (?!)

Ze besloten om te keren om te kijken of ze iets konden doen. Zo gezegd, zo gedaan. John heeft zoals hij het zelf noemt ‘zero tolerance’ als het gaat om vrouwen slaan dus hij moest er het zijne van weten.

De vrouw had een kapotte lip en bulten op haar hoofd. Haar man was er ook nog steeds bij en de vrouw wilde aangifte gaan doen. Dus iedereen in de bus (inclusief de man die opeens zo mak als een lammetje was :-S en naar de politie. Aangifte gedaan maar de politie wilde dat die vrouw nog naar het ziekenhuis ging voor een verklaring van de dokter die dan bij haar aangifte (een strookje papier gescheurd uit een boek) gedaan kon worden. Op naar het ziekenhuis. En ziekenhuis is in Kenia synoniem voor wachten. Lang wachten. Dus als het ernstig is, ben je niet blij. Na 2 uur wachten in het ziekenhuis was mevrouw eindelijk aan de beurt. De dokter schreef zijn verklaring en gaf medicatie. Uiteindelijk was het alweer heel laat geworden dus zijn ze niet meer meegegaan om de doktersverklaring bij de politie te brengen. Ze hebben wel telefoon nummers uitgewisseld om het op te volgen. Blijkbaar ging de ruzie om het feit dat de vrouw graag een baantje wilde omdat de man niet voor haar (en niet zijn) kinderen zorgde. Wat een toestand en opeens ben je zomaar een dag verder. En wat heeft die man ervan geleerd? Dat je je vrouw niet in het openbaar in elkaar moet slaan, want er kan zomaar een mzungu langskomen die zich ermee gaat bemoeien. Dit soort verhalen zijn geen uitzondering helaas. John zijn aktie was zeer goed bedoeld en ik zou hetzelfde gedaan hebben. Tegelijkertijd besef je dat het een druppel op de gloeiende plaat is en dat die man waarschijnlijk morgen weer hetzelfde kan doen. Maar niets doen is ook geen optie.

Blik op de toekomst

Afgelopen maandag hadden we weer een vergadering over de toekomst van Blessed Camp. Mijn neef William heeft er heel wat tijd doorgebracht en is bezig met het 5 jaren plan op te stellen. Uiteraard is er veel afhankelijk van beschikbare donaties maar de plannen zijn veelbelovend.

Er is ook een aparte meeting geweest over de bouw van de school. De tekeningen worden gemaakt en die moeten voor goedkeuring aan de overheid worden voorgelegd. De uitdaging is dat dingen op z’n Afrikaans gaan af en toe. Tekeningen die dan toch weer afwijken van wat afgesproken is, regeltjes die we nu pas horen en niet ingecalculeerd hadden enzovoorts. Maar goed, we houden vol en vertrouwen met frisse moed op een goede afronding van het project :-) Alles kost hier tijd. Het is me een raadsel waarom maar het is zo. Ik beschouw mezelf over het algemeen als redelijk efficient, gestructureerd en effectief, maar zelfs ik krijg het hier niet altijd voor elkaar om alles vlot te regelen. Ik heb maar besloten om de dingen te nemen zoals ze zijn en ‘to go with the flow’. Er zit niets anders op.

Maar goed het 5 jaren plan dus. We hebben uitgebreid gesproken over mogelijkheden om in de toekomst het hele project te draaien zonder afhankelijk te zijn van sponsors. Tegenover kosten moeten dus inkomsten staan. Vragen als ‘hoe wordt een school zelfredzaam’ houden ons bezig en de antwoorden zijn soms lastig maar niet onmogelijk. We brainstormen erop los en er komen goede dingen naar boven. Zoals bijvoorbeeld een ICT center met internet cafe. In Msambweni is er geen dergelijke facilitiet maar er zit wel een college met studenten en er is markt voor. Uitdagingen als ‘wat als de stroom uitvalt’ en ‘hoe beveilig je alles’ en ‘moeten we dan ook computerlessen gaan geven’ komen erbij kijken maar zijn niet onoverkomelijk. Met de geschatte inkomsten uit het ICT centre kan de school zijn kosten dekken. Ook hebben we nagedacht over mogelijkheden om enkele jongedames op te leiden en onafhankelijk te maken. Een idee is een naaiatelier te starten. Deze dames kunnen bijvoorbeeld de school uniformen maken voor de 2 regeringsscholen in de buurt en voor een ander project van Doingoood (El Roi school). En natuurlijk voor de eigen school. Daarnaast kunnen ze wellicht dingen maken die verkocht kunnen worden zoals tassen, jurken, pannelappen of zoiets. Het betekent wel dat er een lokaal voor moet komen, net als naaimachines en, heel belangrijk, iemand die naailessen kan geven.

Dan hebben we nog gesproken over een kippen project. Er is soms een tekort aan eieren in Msambweni waardoor er soms 2 tot 3 weken geen eieren verkrijgbaar zijn. Daar ligt een markt kans, zowel voor de eieren als voor het vlees. We denken aan starten met zo’n 50 kippen en van daaruit verder uitbouwen. Gisteren hebben we via Susan, de fotografe waarmee ik aan het boek gewerkt heb, al 18 kippen en 2 hanen toegezegd gekregen!

Geweldig toch! En William is druk bezig om zijn aardappelen te laten spruiten zodat hij een experiment kan gaan doen met het telen van aardappelen in oude autobanden.

Er is nog een lange weg te gaan voor Blessed Camp maar het begin is er. We hebben nog geen antwoorden op alle vragen. Zoals op de vraag wat te doen voor Mary (zie de laatste blog die ik geschreven heb op www.vrijwilligerswerk-afrika.nl). En uiteraard hebben ook niet alle mensen het talent om een bedrijfje te starten en dus moeten we ook werkgelegenheidsprojecten gaan opzetten. Allemaal met als doel dat het dorp zichzelf kan gaan runnen. Voordat het zover is zijn we jaren verder maar je moet ergens beginnen. Ik kijk uit naar alles wat we voor deze gemeenschap kunnen betekenen. Het zijn zulke mooie mensen met allemaal hun wensen en dromen. Dat is wel gebleken tijdens de draaidagen voor de film en de interviews die we voor het boek gedaan hebben. Soms word je moedeloos van de passiviteit die sommige mensen op dit continent ook kunnen hebben, maar dat wordt dan weer ruimschoots gecompenseerd door de passie en daadkracht die sommigen ook hebben. Wat een continent is dit zeg. Wat een tegenstellingen. Wat een uitdagingen. Wat een mogelijkheden. Wat een zegen!

Kleine daden, groot verschil

Zojuist heb ik een ‘voortgangsgesprekje’ gehad met Bettie, onze huishoudster in het Doingoood huis. Een schat van een mens, ze werkt keurig en hard en is altijd netjes op tijd. En te vertrouwen met geld en bonnetjes en dat vind ik dan weer erg belangrijk. Omdat we geen afzuiging in de keuken hebben, en Bettie regelmatig voor ons kookt, is het heel heet in de keuken. Ze vroeg me vandaag of ik toestemming kon geven dat ze hier een keer mocht douchen. Dat soort dingen, daar sta ik niet eens bij stil. Keurig dat ze het vraagt en niet meer dan normaal dat ze hier mag douchen natuurlijk. Thuis heeft ze alleen een emmertje water om zich (buiten) mee te wassen.

Bettie is sinds enige tijd in Mombasa. Ze is een wees en heeft 2 kinderen van 5 en 7 jaar oud. Deze kinderen zijn in Kisumu, aan de andere kant van Kenia, op zo’n 14 uur reizen van Mombasa. Ze heeft ze achtergelaten bij en ‘good samaritan’ in de hoop dat ze goed verzorgd worden. Tot nu toe had ze geen baan en kon geen eigen huisje huren. Ze kon dus ook haar kinderen niet naar Mombasa halen want ze had geen geld om voor ze te zorgen.

Nu ze bij ons werkt is ze op zoek naar een huisje en wil ze graag haar kinderen hierheen halen en naar school laten gaan. Allemaal relatief eenvoudige wensen waar wij in Nederland niet eens bij stil staan. Ik realiseer me dat ik hier te maken heb met een jonge vrouw van 29 jaar die een moeilijk leven heeft gehad en nu haar kinderen heeft moeten achterlaten bij een ‘vreemde’. Want de familie kan niet voor de kinderen zorgen. Dat moet toch vreselijk zijn!

Het toeval wil (of?) dat Peter een trip naar Kisumu gepland heeft staan. We gaan met het gezin van Peter, mijzelf en Anneke de voorzitter van Doingoood foundation op reis. Op bezoek bij de familie van Peter.De reis zal een heel avontuur worden want die streek van Kenia is erg landelijk en er komen niet echt toeristen dus het is een groot verschil met het ‘moderne’ Mombasa wat wij gewend zijn. Ik ben erg benieuwd!

Ik heb Bettie aangeboden om haar kinderen mee terug naar Mombasa te nemen als we in Kisumu zijn. Haar gezicht klaarde op en ze begon helemaal te stralen! Ik wil haar kinderen ook graag sponsoren met een school uniform en boeken voor school, om Bettie een beetje ‘in natura’ extra te betalen. Haar kinderen zijn erg belangrijk voor haar en ik ben blij dat ik dit voor haar kan doen. Wat me dan weer erg raakte was dat ze zei dat zodra ze een huisje had gevonden, ze van haar volgende salaris misschien een bed en een matras kan kopen. Pffff.... soms sta ik dan echt voor een dilemma want ik ben in staat om het meteen voor haar te kopen. Maar ik wil ook niet overhaasten met alleen maar geven.

In de komende weken zal ik nog eens kijken wat ik verder voor haar kan betekenen want deze vrouw en haar verhaal raakt me ook weer erg. En ik weet dat iedereen hier van dit soort verhalen heeft. Binnen 'mijn netwerk' van mensen die ik hier ken en vertrouw wil ik doen wat ik kan, binnen het redelijke natuurlijk. Soms vind ik dat lastig te bepalen. Maar ik denk dan ook weer dat het mij verder niets 'kost'. In termen van dat ik er niets voor hoef te laten. En dan vraag ik me soms weer af of ik wel genoeg doe, genoeg geef. Is geven als je er zelf niets voor hoeft te laten wel echt geven? Tsjonge, wat een vragen houden mij soms bezig......

Als ik een antwoord heb dan laat ik het jullie weten. Laten jullie het mij ook weten als je het antwoord hebt?

Heftige verhalen