Vrijwilligerswerk

Volgens de statistieken wordt deze blog goed gelezen en dat leek me nou eens een mooie gelegenheid om nog eens wat mogelijkheden voor vrijwilligerswerk onder de aandacht te brengen!

Want in de afgelopen 3 maanden hebben we 2 nieuwe projecten mogen toevoegen aan ons netwerk! Bovendien zijn er ook ontwikkelingen bij bestaande projecten waardoor er meer vrijwilligers aan de slag kunnen.

Wat ik zelf erg leuk vind, is dat er een vrijwilliger (bedanbkt, Annemiek!) gestart is met het geven van naailes aan de vrouwen in Blessed Camp. Alles gaat nog met de hand maar de vrouwen zijn enthousiast en gemotiveerd. Er worden pennen-etuis en toilet tasjes gemaakt, erg leuk! Het zou erg leuk zijn als we vrijwilligers kunnen vinden die verder kunnen gaan met het geven van naailes aan de dames.

Verder wordt in Blessed Camp druk gewerkt aan de bouw van een school en zodra die er staat kunnen we het aantal vrijwilligers uitbreiden dat op de school kan assisteren. We hebben dan 3 klassen dus in elke klas kan er een vrijwilliger helpen. Daarnaast wordt de kliniek voor de wonden verzorging momenteel gerealiseerd en ook daar is de assistentie van vrijwilligers zeer welkom. Het duurt nog ongeveer 3 maanden (schat ik in, maar hey, het blijft Afrika :-) voordat de gebouwen in gebruik genomen kunnen worden. Maar intussen gaat het werk wel gewoon door en is er gewoon les op de huidige school (in het gebouw van de kerk) en worden de wonden ook verzorgd (buiten onder een boom, op een bankje). Dus vrijwilligers: wees welkom!

Ook ben ik erg blij met het nieuwe project Port Reitz school. Deze school biedt basisonderwijs en inwoning aan gehandicapte kinderen, ongeacht religie of herkomst. De school telt 250 gehandicapte leerlingen, waarvan er 165 intern zijn. Port Reitz School is een speciale school voor lichamelijk, geestelijk en sociaal gehandicapte kinderen. Als speciale school biedt zij fysiotherapie, revalidatie en speciaal onderwijs voor degenen met een leerprobleem, veroorzaakt door hun handicap. Er zijn speciale klassen voor meervoudig gehandicapte kinderen, waar d.m.v. individuele programma's dagelijkse handelingen worden geleerd. Op deze school zijn heel hard vrijwilligers nodig. Zij kunnen assisteren bij het lesgeven in de speciale klassen (maatwerk), bij de verzorging van de kinderen maar bijvoorbeeld ook in de fysiotherapie ruimte.

Dan hebben we nog Vilwakwe school. Superleuke school met zo mogelijk een nog leukere hoofdmeester(es). Vilwakwe school is een school voor kinderen uit arme families. Families die geen geld hebben om hun kinderen naar school te laten gaan. Vrijwilligers werken als assistent van de leraren in de klas. Of, indien je in staat bent om een eigen vak te geven (bijv. rekenen of Engels) dan kan je zelfstandig lessen geven.

Meer informatie over vrijwilligerswerk is te vinden op onze website www.vrijwilligerswerk-afrika.nl. Ook organiseren we maandelijks een informatie bijeenkomst over vrijwilligerswerk, waarbij je alles hoort over de mogelijkheden, de projecten, het verblijf en de organisatie.

Ik zou het zeer op prijs stellen als de lezers van deze blog dit bericht willen doorsturen naar hun online sociale netwerk (Facebook, Hyves, Twitter etc.), vrienden, familie, buren, klasgenoten of andere geinteresseerden! Hoe meer vrijwilligers, hoe meer vooruitgang in de projecten!Alvast bedankt!

Weer thuis

Woensdag ben ik thuis gekomen uit Kenia. John stond me op te wachten op het vliegveld en het was fijn om elkaar na zo’n tijd weer te zien.

Mijn vertrek uit Kenia is rustig verlopen en gelukkig zonder hele afscheidsrituelen want daar voel ik me nooit zo prettig bij. Helaas ben ik tijdens mijn laatste dag nog wel bestolen van geld, mijn telefoon en mijn i-pod. Dat was een hele vervelende en confronterende ervaring. Hoewel ik weet dat dit overal ter wereld gebeurt is het toch erg vervelend dat dit nou juist hier en op dat moment moest gebeuren. Maar goed, spullen zijn vervangbaar en een gewaarschuwd mens telt voor twee.

Ik kijk terug op 3 maanden waarin veel gebeurd is. Ik heb erg veel geleerd en we hebben veel kunnen doen voor Doingoood, de foundation en de projecten waar we mee werken. Ik heb ook weer mogen ervaren dat we echt een verschil maken en daar doe je het tenslotte voor. Het is geweldig om iets te kunnen doen waar je je passie en energie volledig in kwijt kan. En er schuilt ook een gevaar in. Want Kenia heeft me opnieuw ontzettend aangegrepen. Het is zo een hele andere wereld, waarin dingen zo anders werken dan thuis, waarin de tijd (soms ongemerkt) voorbij vliegt en mijn gevoel voor tijd ook vervaagt. Nederland is daardoor een beetje teveel op de achtergrond geraakt en ondanks al mijn goede bedoelingen en inzet voor de mensen in Kenia geldt toch “charity begins at home”.

Ik wil allereerst mijn fantastische man John bedanken voor zijn support, inzet en medewerking om Doingoood, Doingoood foundation en mijn verblijf in Kenia mogelijk te maken. Lieve schat, je bent er een uit duizenden. Dank je wel! Ik hou van jou. Zonder jou was dit niet mogelijk geweest.

Mijn lieve vriendin Anneke heeft zich, samen met John, ingezet voor de vrijwilligers bijeenkomsten tijdens mijn afwezigheid en dit is bijzonder succesvol verlopen. Lieverds, ontzettend bedankt hiervoor, zonder jullie was dit niet gelukt.

Anneke, ook bedankt voor je voortdurende inzet als voorzitter van Doingoood foundation, met al je betrokkenheid doe je geweldig werk. Je bent goud waard. Ook wil ik Koos bedanken voor zijn inzet en het werk als penningmeester voor de stichting.

Alle vrienden en betrokkenen die met mij meegelezen en meegeleefd hebben en in het bijzonder: Mama, Papa, Elly, Koos, Nel, Jeannette, Jeanne, Anneke, Philip,Tamara, Dirk-Jan, Wendy, Gerry, Angelique, Albertjan, Vincent, Lydia, Rene, Chantal, Robert, Yolanda, Jonathan, Anne-Marie, Ashley, Ingrid, Nico, Tjesca, Jeroen, Nathalie, Mark, Ineke en Eric ontzettend bedankt voor jullie berichten, chat sessies, bemoedigingen, mails en telefoontjes. Ik hoop dat ik niemand vergeten ben :-)

Alle vrijwilligers van Doingoood wil ik ontzettend bedanken voor hun inzet, enthousiasme en gezelligheid tijdens het verblijf in Mombasa en hun vrijwilligerswerk: Susan v B, Sonia, Ton, William, Jelmer, Geertje, Marte, Annemiek, Roosmarijn, Willem, Susan E, Danielle, Ineke v B, Jorien, Saiola, Arianne, Anne, Lea en Jan-Joost. Bedankt voor het verschil dat jullie maken.

Hoewel Peter geen Nederlands kan lezen, wil ik tot slot ook hem eer doen toekomen voor het geweldige werk dat hij doet voor de mensen in Kenia. Peter heeft een prachtige visie om minder bedeelden in Kenia te helpen en waar hij zich met hart en ziel voor inzet. En met resultaat. Niet alleen is hij onmisbaar voor Doingoood, voor Action Ministry verzet hij ook bergen werk. Peter, je bent een inspiratie en een voorbeeld voor velen en mogen velen je voorbeeld volgen. Bedankt voor je vriendschap, geduld en betrokkenheid! Asanta sana na Mungu aku bariki!

Afscheid

De afgelopen dagen staan in het teken van afronden, overdragen en afscheid nemen. Afgelopen zaterdag hebben we een BBQ gehouden met alle Doingoood vrijwilligers, we waren uiteindelijk met 17 man! Op een geimproviseerde BBQ (gemaakt van een souferia -Afrikaanse pan- met de grill plaat uit onze oven) hebben we het vlees gebraden. Voor de Nederlanders een soort Nederlandse avond met brood, kruidenboter, salades en vlees en voor de Afrikanen (en en Ier) en nieuwe culinaire ervaring. Maar iedereen heeft genoten en het was heel geslaagd.

Vandaag in Blessed Camp geweest voor het afscheid en om de laatste vorderingen te bewonderen. Er wordt momenteel veel bereikt. Op het terrein van Blessed Camp zelf is nu naast de kerk/ school een toilet gebouwtje. Heel lokaal, van hout met een betonnen vloer met een gat in de grond. Maar beter dan wat er was: een omheininkje van stro en gewoon op de grond plassen (of erger...). Ook is er naast de kerk/ school een ‘keuken’ geplaatst. Dit is in elk geval een stuk veiliger om te koken want nu kunnen de kinderen niet meer door het vuur heen rennen want het is afgeschermd. Als de keuken bij de nieuwe school klaar is, wordt deze tijdelijke keuken omgebouwd tot kippenhok. Wel zo efficient.

Op het Action land is de fundering voor de kliniek nu klaar. Er wordt druk gegraven voor de fundering van de school en ook de septic tank (soort riool) wordt uitgehakt uit de rotsblokken onder de grond. Er worden ook grote bomen verwijderd en ze zitten met 4 man aan zo’n grote stam te graven en te hakken om de wortels eruit te krijgen. Het is echt heel hard werken in de brandende zon en die mannen zijn maar aan het hakken en sjouwen de hele dag. De vrouwen hakken de grote stenen weer in kleine steentjes en brengen die met emmers op hun hoofd naar de bouwplaats. Het is een drukte van belang. Er wordt veel gebruik gemaakt van lokale arbeidskrachten en materialen om op die manier inkomsten te brengen en kosten te besparen.

In de middag had ik een afspraak met Nancy. Nancy leeft op straat en ik ken haar al een paar jaar. Susan, die nu bij ons in het Doingoood huis woont voor haar afstudeer project als documentaire fotograaf portretteert haar levensverhaal. Heel indrukwekkend. In het kort komt het erop neer dat Nancy als baby langs de weg gevonden is, nooit verder dan klas 3 van de lagere school gekomen is en als klein kind op straat terecht kwam. Haar situatie is behoorlijk uitzichtloos maar ze is heel gemotiveerd om wat van haar leven te maken. Maar ook in haar geval geldt: ze heeft een duwtje nodig want op eigen kracht redt ze het gewoon niet. Ze heeft een zoontje van 3,5 waar ze heel goed voor zorgt en ze is dol op hem. Ze kan niet goed lezen en schrijven maar wil graag een eigen bedrijfje starten. We hebben gesproken over mogelijkheden om haar (op weg) te helpen. Ze zou in het volwassenen onderwijs verder kunnen leren lezen, schrijven en rekenen en ook haar Engels verbeteren. Overdag zou ze dan kunnen werken zodat ze een huisje kan huren en in haar onderhoud kan voorzien. Haar zoontje zou dan naar een dagopvang of boarding school moeten, zodat zij kan werken en leren. Ze wil echt heel erg graag maar kan geen kant op zonder hulp, dat is wel duidelijk. Het was een orienterend gesprek voor ons allen, maar ik wil graag kijken of er een manier is om haar te helpen. Ik ken haar al langere tijd en heb haar altijd beschouwd als een van de meisjes die het zou kunnen redden met wat hulp. Ze gebruikt geen drugs en verkoopt haar lichaam niet, hoe uitzichtloos dingen ook zijn. En ze wil echt een betere toekomst voor haar zoontje. Voor nu hebben we haar wat huiswerk meegegeven en zal Susan haar zolang ze nog in Mombasa is verder helpen. Hopelijk kunnen we iets voor haar betekenen!

Verder is mijn koffer al bijna gepakt en begint nu het gedag zeggen tegen iedereen. Dinsdag nacht om 03.00 uur ga ik naar het vliegveld voor mijn reis naar Nederland.

Omslachtig en overstroming

Vorige week ben ik met Wendy en haar vriend Mark bij El Roi school op bezoek geweest. Wendy zet zich in voor fondsenwerving voor diverse goede doelen in Mombasa, waaronder dus El Roi school en nu kon ze het schooltje eindelijk met eigen ogen zien. Ze hadden ook heel leuk educatief speelgoed meegenomen, dat in Nederland nog niet op de markt is. De El Roi kinderen hadden dus de primeur! Het zijn gekleurde plastic vlakken die je aan elkaar kan klikken en er dan hele leuke dingen mee kan bouwen. Geschikt vor kinderen vanaf 5 of 6 jaar. Aangezien het niveau van Keniaanse 6-jarigen over het algemeen een stuk lager ligt dan dat van Nederlandse kinderen waren we erg benieuwd hoe het zou uitpakken. We hadden de grootste kinderen bij elkaar gezet aan de tafel en een paar keer voor gedaan hoe het moest. Sommige kinderen hadden meteen in de gaten wat de bedoeling was en er werd op los gebouwd, heel leuk om te zien! Nu stimuleren we de vrijwilligers om met de kinderen verder te blijven oefenen. In Kenia spelen volwassenen bijna niet met kinderen en kinderen spelen ook bijna niet met speelgoed. Ze kunnen daarom ook niet zo goed spelen en speelgoed gaat gauw stuk. Het niveau van de kinderen ligt hier vaak lager doordat de kinderen niet echt van huis uit gestimuleerd worden. Er worden geen blokken gebouwd, geen verhaaltjes voorgelezen of liedjes gezongen en al helemaal geen Dora DVD’s ;-) gekeken. Vooral kinderen uit sloppenwijken zijn daardoor erg achter vergeleken met hun Nederlandse leeftijdsgenootjes. Maar goed, het bezoek van Wendy en Mark was een groot succes!

De afgelopen week hebben we veel wisselingen gehad van vrijwilligers. Veel mensen zijn terug naar huis en we hebben ook weer een nieuwe vrijwilliger opgehaald. Elke keer als ik op de airport ben voor een pick-up of een drop-off komt realiseer ik me dat ik ook straks aan de beurt ben. Nog een week en dan stap ik ook weer het vliegtuig in naar Nederland. Ik kijk terug op een goede tijd waarin we veel hebben kunnen doen, ook al duren dingen hier soms lang, gaan ze hier traag en in mijn ogen ook soms heel onlogisch. Ik ben tevreden over alles wat we hebben kunnen doen, al blijft er ook nog genoeg op mijn to-do lijst staan.

Dat dingen hier lang duren en omslachtig zijn heb ik afgelopen week werderom ondervonden. Ik geef een voorbeeld van een doorsnee dag. Nu Peter, mijn Doingoood-steun-en-toeverlaat-in-Kenia, er niet is sta ik er alleen voor. Peter is op uitnodiging van een Global Support Mission naar de USA om als key note speaker op hun jaarlijkse fundraising te spreken. Ik had een film voor hem gemaakt en hij heeft een speech geschreven. Heel gaaf. Maar goed, intussen run ik de toko alleen dus. En aan het begin van de maand moet de huur betaald worden, het water, de electriciteit, ging de gasfles natuurlijk leeg en moeten de gastgezinnen ook betaald worden. Nou, dat gaat hier toch wel even wat anders dan in Nederland, waar (althans bij mij) alles automatisch wordt afgeschreven. Eerst met de electriciteits rekening naar het postkantoor om de rekening te betalen. Dat viel mee, ging snel. Maar je moet er wel voor naar de stad. Toen weer naar een ander kantoor in de stad met de water rekening. In een ellelange rij staan, maar gelukkig ging dat ook on-Keniaans snel. Stempel erop en we hebben weer een maand stroom (als de electriciteitskast langs de weg tenminste niet ontploft, zoals vorige week :-). De huur. Weer naar de andere kant van de stad naar de specifieke bank waar dat moet gebeuren. Daar stort je contant geld op de rekening van de eigenaar en het afschrift moet dan naar de caretaker hier op het terrein. De gastgezinnen wonen nogal verspreid door Mombasa dus dat betaal ik dan via M-pesa. M-pesa is een ingenieus systeem waarmee je geld kan versturen, gek dat we dat in Nederland niet hebben trouwens. Je gaat naar een kantoor met je paspoort en het geld, dat geld betaal je bij het kantoortje en je krijgt een SMS waarmee de ontvanger dan weer bij een ander kantoortje geld contant kan opnemen. Maar goed, ik moest nogal een bedragje versturen naar de diverse ontvangers. En de kantoortjes waar ik geweest was hadden niet zoveel tegoed beschikbaar. Dus onverrichter zake weer naar huis. Kom ik er thuis achter dat ik mijn paspoort ergens vergeten ben. NEEEEE!!!! Dus ik weer terug naar de stad, en ritje van ongeveer 25 minuten. In de tuktuk. Dealtje gemaakt met het tuktuk-mannetje dat hij op mij zou wachten. Gelukkig lag mijn paspoort waar ik dacht dat hij lag dus konden we snel weer terug naar huis. Nou ja snel.... de tuktuk hield er opeens mee op. Geen bezine meer. Dus naar de kant van de weg. Tuktuk-mannetje naar het bezine station met een lege 1,5 liter fles. Of ik even vast 100 shilling (ongeveer 1 euro) kon betalen voor de benzine. Tuurlijk. Hij op pad. Ondertussen komen er allemaal andere mensen bij je kijken en een praatje maken. Dus ik in mijn beste Swahili even sociaal gedaan. Toen kwam ‘ie terug met zijn fles, raapte een andere plastic fles van de grond, snijdt er met zijn zakmes de bodem uit om er een trechter van te maken om de benzine in de tank te krijgen. Hilarisch toch. Maar je bent zomaar een uur verder al met al. En met het betalen van al die rekeningen ben je op zijn minst ook een hele dag kwijt. En je verbrandt ook lekker wat calorieen door het heen en weer geloop in die hitte. Want het is dezer dagen echt HEET! Ik zeg lang leven het internet bankieren!

Het regenseizoen lijkt begonnen! Gisteren kwamen de eerste dikke regendruppels uit de hemel vallen. Een groot deel van Mombasa verandert dan in een modderpoel. Vooral de semi-sloppenwijken, waar ik langs kom als ik van de stad op weg naar het Doingoood huis ben, staan blank. Vandaag was het echt erg want alle winkeltjes (houten palen met golfplaten) stonden blank en de arme eigenaren stonden tot hun enkels in het water. Dit soort fratsen gaat ook weer gepaard met stroom uitval dus ik ben benieuwd. Sinds de ontploffing (en daarop volgende reparatie) hebben we bijna geen stroom uitval meer gehad. Misschien heeft het geholpen. Met de water voorziening lijkt het ook beter te gaan, maar we hebben nog steeds minimaal 2 dagen in de week geen water. Althans, de tank vult niet bij op die dagen. Dus trekken we niet elk plasje door, douchen we snel en wassen we geen kleding op die dagen. Maar het gaat best hoor!

De komende week staat in het teken van overdragen en afscheid nemen. Ik ga alle projecten langs om gedag te zeggen. Zie er best tegenop want ik hou helemaal niet van afscheid nemen. En hier maken ze er ook vaak nog zo’n toestand van ook, met toespraken en heeeeel veeeel bedankjes en waarderingen. Nou, daar ben ik dan weer niet zo van. Ik vind die taferelen als welkom nog wel aardig, maar ik neem liever geen afscheid en verdwijn het liefst gewoon. Maar goed, ik blijf me aanpassen aan de Keniaanse cultuur tot het laatste moment en zal het allemaal braaf ondergaan.....

Terug in Mombasa

Ik ben weer terug in Mombasa. De tijd in de omgeving van Kisumu was heel inspirerend. Met Peter hebben we nog een school bezocht van een bevriende pastor, zijn zusje die op boarding school zit en de omgeving een beetje bekeken. Natuurlijk van achterop de motortaxi want op het platteland is dat de manier waarop je reist. De wegen zijn, zeker na de heftige regeval elke avond, bijna onbegaanbaar. Matatu’s komen niet op de onverharde wegen. Ik vroeg me echt af hoe mensen dat deden voordat de motortaxi’s er waren want de reistijden zijn ook nog per motor best lang. Toen deden ze het met fietstaxi’s dat moet echt een hondenbaan zijn! De mensen leven op het platteland heel eenvoudig, zonder stromend water en elektriciteit. Ik wilde ook meemaken wat de gemiddelde Afrikaanse plattelandsvrouw meemaakt en ging dus water halen uit de rivier. Eerst 10 minuten lopen (heuveltje af) en 10 minuten is nog relatief dichtbij. Toen water in de emmer en de emmer op mijn hoofd. Toen weer heuveltje op. Man, dat is echt hard werken in de hitte! En ik heb nog niet zo’n goede balans als de Afrikaanse vrouwen dus ondanks dat de emmer maar 3/4 vol zat, morste ik toch nog af en toe met water. Maar ik heb het gered, het hele stuk de emmer op mijn hoofd gehouden, de heuvel op en helemaal tot de waterton. Ik was behoorlijk moe en realiseerde me dat meisjes en vrouwen dit dagelijks doen, 2 keer per dag en dan heel vaak heen en weer moeten want met slechts 1 emmer water kan je natuurlijk niets!

In Kisumu zelf hebben we nog een ander project bezocht waar kansarme kinderen naar school kunnen en workshops gegeven worden, zoals naailes. Ook weer een mooi project en ze willen graag met onze vrijwilligers gaan werken. Ik zal nu gaan nadenken hoe we iets in Kisumu kunnen gaan opzetten. De omgeving van Kisumu is een groot probleem gebied waar HIV/AIDS enorm heeft toegeslagen. Ze zeggen dat het gebied rond Lake Victoria een gebied is waar het virus zich destijds razendsnel verspreid heeft. Misschien ook door de polygame huwelijken onder de Luo’s en de Luja’s. En er heerst verschrikkelijke armoede en dan zie je ook dat ziektes sneller uitbreken. Mensen zijn niet opgeleid en er is veel bijgeloof. Ze geloven hier bijvoorbeeld ook dat besneden mannen niet geinfecteerd kunnen raken. Wat een onzin! Er zijn ontzettend veel weeskinderen in dat gebied en bijna geen weeshuizen of hulpverlening. Veel straatkinderen en wanhopige families. Veel alleenstaande vrouwen want als de polygame man dood gaat, blijven er soms wel 5 vrouwen achter met heel veel kinderen. Achieng vertelde mij dat het soms lijkt of de mensen meer geven om hun vee dan om hun kinderen. Dat onverschilligheid en het nemen van verantwoordelijkheid een groot probleem is. Hoe kan je dat oplossen? Ik weet het niet. Maar niets doen is ook geen optie. Peter en ik delen dezelfde visie en we hebben veel ideeen die we willen gaan uitwerken om te helpen. Peter heeft al langere tijd het verlangen om in zijn geboortestreek iets te doen en de toekomst zal uitwijzen wat het is dat ons te doen staat.

Peter’s familie is echt heel erg lief en warm. Je voelt de liefde in dat gezin en dat was heel mooi. We werden ook zo warm en vreugdevol ontvangen! Ik vind Peter altijd heel inspirerend en hij heeft goede ideeën en plannen. Hij lijkt veel op zijn vader, die ook een wonderlijk levensverhaal heeft. In het kort komt het erop neer dat zijn vader vroeger niet naar school geweest is en in zijn jonge jaren was hij een dronkaard op straat. Toen hij God leerde kennen is hij helemaal veranderd en is pastor geworden. Het gezin heeft grote armoede gekend en het was heel erg moeilijk om de kinderen naar school te laten gaan. Dankzij sponsoring heeft Peter een opleiding kunnen volgen, ze hebben heel veel hulp van buren gehad want ze hebben het heel moeilijk gehad. Zijn vader heeft er altijd voor gezorgd dat de educatie van de kinderen voorop stond en hij is Peters grote voorbeeld. Zijn vader heeft hem altijd aangemoedigd om verder te kijken dan de dag van morgen en hem gestimuleerd om een visie te ontwikkelen en iets te betekenen voor zijn medemens. Peter lijkt erg op zijn vader en ik heb grote bewondering voor de manier waarop dit gezin het gered heeft. Zijn vader begrijpt ook veel van de westerse cultuur en heeft veel met blanken samengewerkt. Hij heeft een open visie en is ruimdenkend. In 1991 kreeg zijn vader TB en hij is heel lang ziek geweest. Ze dachten dat hij het niet zou redden maar hij is er gelukkig nog. Peter doet er alles aan om zijn ouders een zo comfortabel mogelijk leven te geven. Hun dak is bijvoorbeeld onlangs vervangen door golfplaten zodat het binnen niet meer regent. Peter’s vader was ook zo lief om mij een stukje van zijn land aan te bieden waar ik een huisje mag bouwen. Zo een van modder en takken met een strooien dakje. Ik mag het neerzetten zodra ik er klaar voor ben. Een hele eer en heel erg lief van hen. Als de tijd daar rijp voor is zal ik het zeker doen. Ook al zal ik er niet veel zijn denk ik, het is toch een hele eer als iemand je dat aanbiedt. En er kunnen altijd gasten van hen in slapen.

Ik dacht voor we vertrokken dat Kisumu een soort Mombasa was, waar alles redelijk dichtbij elkaar lag. Mis dus. De afstanden naar omliggende dorpen zijn best groot. Een hele toestand al met al dus er gaat veel tijd verloren aan hobbelen in een busje waar veel te veel mensen in zitten. Want ze proppen er rustig 25 man in terwijl er 14 zitplaatsen zijn. In de matatu op het platteland maak je nog gekkere dingen mee dan in de stad. Ik hoorde opeens een gekweld geschreeuw en dacht ‘wat hoor ik toch?’. Stond er een geit achterin en die had het natuurlijk niet naar zijn zin in zo’n krappe achterbak. Hij schreeuwde moord en brand. En er kwam iemand binnen met een bos kippen. Er waren 5 kippen met hun poten aan elkaar gebonden met een touw. Ze hingen op zijn kop, als een draagtas. Ze werden onder de banken gepropt alsof het een zak bonen was en daar lagen die arme beesten, verdoofd en gekreukeld op een hoopje onder die banken. Echt zielig om te zien. Ik begon erg te lachen toen ik die man aan zag komen met zijn bos kippen en dan kijken ze je hier dus echt raar aan want ze snappen niet dat ik een bos kippen in de bus lachwekkend vind! Hier is dat heel normaal.

Onderweg kom je geregeld politie tegen die de matatu aanhoudt. De conductuer laat dan zogenaamd onopvallend (huh huh) een briefje van 50 shilling uit het raampje vallen (50 cent) en dan mag je door rijden. Of ze doen het tussen de deur en dan loopt de politie man of vrouw langs, pakt het geld en je mag door. En je komt tijdens 1 rit ongeveer 3 of 4 politie stops tegen. Die gasten verdienen tussen de 20.000 en 30.000 shilling per dag op die manier. Je reinste corruptie natuurlijk. Iedereen weet dat het gebeurt. Als je niet meedoet dan sta je zomaar een half uur voor niets aan de kant van de weg. En dan houden ze je elke keer een half uur staande elke keer als je langs komt. Dus ze kiezen eieren voor hun geld en geven gewoon geld. Zo komt er nooit een eind aan de corruptie natuurlijk, ondanks alle anti-corruptie committees. Iedereen doet er aan mee, van hoog tot laag. Dit land is ervan doorspekt.

In Mombasa is het HEET op het moment. Het regenseizoen komt er bijna aan dus misschien hoort dat bij de laatste dagen voordat de druppels gaan vallen. Ik heb nog 2,5 week te gaan en nog een druk schema. Peter gaat woensdag naar Nairobi om van daaruit naar de USA te vliegen, waar hij is uitgenodigd door een bevriende pastor om als key note speaker op hun jaarlijkse fundraising te spreken. Ik heb een film gemaakt die hij gaat laten zien en hopelijk levert het hem nieuwe contacten en kanalen voor sponsoring op. Hij vindt het heel spannend allemaal want hij heeft nog nooit gevlogen en is nog nooit buiten Kenya geweest. Dat wordt wat! Ik neem de hele operatie over van Doingoood tijdens zijn afwezigheid. Met de vrijwilligers gaat het heel erg goed. Iedereen heeft het erg naar zijn zin en de groep trekt leuk naar elkaar toe en maakt uitspajes samen. Af en toe komen er eens een paar in ons Doingoood huis logeren dus dat is heel erg gezellig!!

Hope Home, Boerinneke en Peters ouders

Het bezoek aan Hope Home en Achieng was ronduit geweldig en inspirerend! Wat een geweldige vrouw is Achieng en wat doet ze goed werk. Ze had net een zwaar gehandicapt kindje opgenomen waar ze in haar eigen huis voor zorgt. Ik heb baby Gift vast gehouden, die ik al op de documentaire gezien had en ook de tweeling Frans en Francois heb ik ontmoet. Ze zijn terug in Hope Home omdat de familie onvoldoende voor ze kon zorgen door extreme armoede. Ze blijven nu telkens 3 maanden in Hope Home en gaan dan telkens voor 3 weken naar huis. Het tehuis kan zichzelf bijna helemaal bedruipen doordat ze alle voedsel zelf verbouwen, kippen houden voor eieren, varkens en geiten voor resp. vlees en melk. Ook houden ze bijen waardoor ze nooit suiker hoeven te kopen en hebben ze een winkeltje waar zeep wordt verkocht. Ik ben enorm onder de indruk van al het werk dat Achieng doet en van haar visie op onafhankelijkheid en zelfredzaamheid. Een grote eer om haar ontmoet te hebben en we gaan contact houden.

Voordat we vertrokken moest eerst het vee naar buiten. Het had de avond ervoor zwaar geregend en geonweerd en de wegen waren onbegaanbaar geworden door de modder. We moesten dus wachten tot de zon de weg voldoende had opgedroogd voor we met de motor taxi (!!) naar Hope Home konden. Ik heb geholpen om de koeien, geiten, schapen en ezel Kibaki naar de wei te brengen en ze vast te binden tussen het sappige gras. Het lijkt wel een kinderboerderij want behalve het vee zijn er ook kippen, honden (een heeft 4 dagen oude puppies, heel cute) en katten. Erg leuke ervaring en ik kan zo door voor mijn inburgeringsexamen als Afrikaan. Ik hoefde gelukkig niet te douchen in de rivier maar kreeg keurig een emmer warm water, een waskom en een stuk zeep in in de 'badkamer' te gebruiken.

Vandaag afgereisd naar Peter's ouders. Weer een geweldige rit met prachtige natuur. Zijn ouders hebben ook een fantastische plek met hutjes van modder en een dak van golfplaat. We werden zeer hartelijk ontvangen, Peter's ouders zijn echt hele lieve, warme mensen. Ik slaap vannacht in een piepklein hutje, van modder met een dakje van stro, echt helemaal geweldig. Ik zit dit nu te typen op mijn laptopje en het hutje wordt verlicht met de petroleum lamp. Ik eet al 3 avonden ugali met vis of vlees en het is heel lekker allemaal. Ik geniet enorm van deze ervaring want dit maakt een toerist echt niet mee. Overal waar ik kom gonst het 'Mzungu, Mzungu' en als je een kind echt blij wil maken dan zwaai je even en dan beginnen ze helemaal te glunderen. Veel meer dan in Mombasa, want hier zien ze nooit een Mzungu, we zijn echt op het platteland waar verder nooit een vreemdeling komt.

De batterij is nu bijna leeg en er is hier geen stroom om hem op te laden dus ik ga dit verhaal nu snel op internet zetten! Dikke kussen vanuit mijn hutje en lala salama!

Kisumu

Deze week breng ik in de omgeving van Kisumu door. Dat is het westen van Kenya, aan lake Victoria. De rit er naartoe was al een ervaring op zich. In alle vroegte naar het bus station. Ik was al gewaarschuwd voor de hekselketel die ik daar zou aantreffen. Iedereen stormt op je af als je aan komt en willen je allemaal naar 'hun' bus hebben. Als je dus 3 tassen bij je hebt moet je uitkijken dat die mannetjes niet allemaal met een tas naar een eigen bus gaan. Maar het viel mee, alle tassen kwamen bij een bus aan.

De voorruit miste maar werd er ter plekke nog even ingezet. Helaas duurde het nogal even voor de bus vol genoeg was om te gaan. Het plan was dat de bus om 7 uur ging maar ja er waren niet genoeg mensen dus gingen we pas na tien uur.... Ondertussen groot spektakel want het zag er letterlijk zwart van de mensen. Er werden twee dieven gesignaleerd en de hele menigte dook erop af. Ik kon het vanaf veilige afstand vanuit mijn raamplaats in de bus aanschouwen. Man, die kerels werden gelyncht door de menigte en de politie deed niets. De kerels bloedden hevig en werden volledig in elkaar geramd en met stenen bekogeld. Tsjonge wat een toestand was dat. Het bloed liep er aan alle kanten uit.

Toen ging de bus toch eindelijk op pad. De rit was in een woord prachtig. Kenia is een super mooi lang met mooie valleien en uitgestrekte landschappen. Het is nu ook heel erg groen en ik heb zelfs een zebra onderweg gezien! De bus is wel een stukje primitiever dan die ik eerder vanuit Mombasa naar Nairobi nam. Dus de rug had het op de hobbelige wegen wel even te verduren maar dat mag de pret niet drukken.

Een grote wens van mij gaat ook in vervulling. Ik ga op bezoek bij Hope Home in Kadongo! Ik ga Achieng ontmoeten!! Voor mijn vertrek naar Kenia zat ik wekelijks aan de buis gekluisterd om naar 'De zussen van mijn dochter' op Belgie te kijken. Dit ging over een HIV positieve vrouw die 7 jaar geleden een baby gevonden heeft en deze werd geadopt eerd door een Belgische journaliste. Die vrouw was Achieng, toen heel erg ziek. 5 Jaar geleden heeft Achieng met behulp van deze journaliste een Baby Rescue Centre opgericht, Hope Home. Inmiddels zet ze zich in voor baby's, mensen met HIV, kwetsbare kinderen, en tieners en is ze een zegen voor velen. Ik kijk er enorm naar uit om haar te ontmoeten. Ik sprak haar aan de telefoon en ze vertelde mij dat ik welkom ben. Ik kan niet wachten!

Goed nieuws dag

Vandaag was het goed nieuws dag! Vanmorgen vroeg vertrokken naar Blessed Camp om de resterende interviews voor het boek te doen. Het is een lange rit naar Msambweni, het dorp waar Blessed Camp ligt, vlakbij de grens met Tanzania. Alles was goed voorbereid, de mensen zaten klaar en opnieuw hebben we hele open gesprekken kunnen voeren. Het ging een stuk vlotter dan de vorige keer dus konden we vandaag 4 interviews doen!

We zijn nu bijna klaar met alle voorbereidingen voor het boek dus dat is goed nieuws.

Nog meer goed (en leuk) nieuws is dat onze 2 huidige vrijwilligers, Annemiek en Roosmarijn, heel actief zijn met het opzetten van nieuwe initiatieven. Annemiek geeft naailes aan een groepje vrouwen. Van gekleurde kanga’s worden kleine lapjes geknipt die ze quilten en er toilet tassen en pennen etuis van maken. Het is een vrolijk geheel en de vrouwen zijn heel gemotiveerd en komen elke dag trouw. Voor de toekomst is de bedoeling dat we meer vrijwilligers gaan werven die deze naailessen kunnen geven (dit is een hint) en dat we sponsoring kunnen organiseren voor de aanschaf van naaimachines en materialen (dit is ook een hint). Een eenvoudige (trap) naaimachine kan al vanaf
€ 70,00 worden aangeschaft. Het is de bedoeling om op termijn, als de vrouwen voldoende ervaring hebben, de spullen die ze maken in een shopje verkopen. De opbrengst gaat dan weer terug naar het project.

Ook goed nieuws is dat ik een afspraak heb volgende week met een dame in Kisumu die ik heel erg graag wilde ontmoeten. Voor mijn vertrek naar Kenia werd op Belgie een documentaire uitgezonden ‘Ze zussen van mijn dochter’. Dit ging over een HIV positieve vrouw in Kisumu die een baby gevonden had. Deze baby werd geadopteerd door een Belgische dame en samen hebben ze een baby rescue centre opgericht. Toen ze de baby vond was ze erg ziek en was haar situatie hopeloos. Nu is deze vrouw helemaal gezond, redt vele levens van baby’s, zet zich in voor HIV positieve mensen, is de bescherm engel van vele jonge meisjes die het risico lopen op verkrachting of tiener zwangerschap en een powervrouw tot en met. Ik heb naar aanleiding van deze docu reeks zelfs geblogd over powervrouwen op www.vrijwilligerswerk-afrika.nl/blog/overzicht.html

En nu ga ik haar ontmoeten! Vandaag heeft hij haar gesproken en volgende week ga ik haar ontmoeten. Ik ben super blij en enthousiast want deze vrouw is een heel grote inspiratie voor mij en ik was ontzettend geraakt door die docu serie. Het voelt alsof ik (de vrouwelijke versie van) Nelson Mandela ga ontmoeten! JEEEEEJ!!!!

Ook gaaf dat de ontwikkeling van het land in Blessed Camp begonnen is! De fundering voor de kliniek wordt gegraven, er is sinds gisteren stromend (drinkbaar!) water en de eerste aanzet voor de riolering is ook gedaan. Er zijn materialen aangeschaft om met het kippen project (kippenhok) te beginnen dus er is volop aktie! Volgende week beginnen ze met het graven van de fundering voor de school. Heel gaaf om te zien. Ik hoop voordat ik half april naar huis ga nog foto’s te kunnen maken van gebouwen die een eind gevorderd zijn! Joehoe!